ΚΡΙΤΙΚΗ: Σε αυτό το πολύ μπλεγμένο σενάριο, βασισμένο από τον δάσκαλο Hitchcock στις ψυχικές έρευνες και τις προόδους της ψυχιατρική επιστήμης, παρατηρούμε την αναλυτική εξέταση ενός παρανοικού -κατα φαντασίαν - δολοφόνου, ο οποίος με την κατάλληλη ιατρική φροντίδα αποδίδεται..λευκός στην κοινωνία...
Το σενάριο είναι πάντως υπερβολικό στο ότι η Petersen ερωτεύεται σε άνα απόγευμα (!) ένα άνδρα με έντονα ψυχολογικά προβλήματα, που τον ακολουθεί φανατικά για να τον σώσει, ξεμπλέκοντας το μπλεγμένο κουβάρι του σεναρίου της ταινίας. Κια σαν να μη έφταναν αυτά, αποκαθιστά την ψυχική ηρεμία του αγαπημένου της και βρίσκει και τον πραγματικό δολοφόνο του πραγματικού Dr. Edwards (!!).
Η ταινία, πάντως, μας αποκαλύπτει απίστευτες αλήθειες για την μακρινή εποχή του 1945: Γιατροί που κάπνιζαν ασύστολα (ακόμα και μέσα στις συνεδρίες με τους ασθενείς τους) και έκαναν, σχεδον φυσιολογικά, σεξιστικές λεκτικές επιθέσεις στην ανύπαντρη ομορφούλα Petersen (χωρίς κανείς να αντιδρα...).
Ξεχωρίζει, πάντως η αρτιότητα της ταινίας -και της αξίζουν άριστα- γιατί περιέχει την ανάλυση του ονείρου του Edwards σχεδιασμένη ψυχεδελικά από τον μεγάλο Salvador Dali σαν πίνακας ζωγραφικής. Μάλιστα η απεικόνιση του χρόνου στο όνειρο του Dr. Edwards θυμίζει έντονα τον πίνακα του Dali με τα λιωμένα ρολόγια "The Persistence of Memory" (1931), στον οποίο ο Dali, ως μεγάλος θαυμαστής του πατέρα της ψυχιατρικής Sigmund Freud, προσπάθησε να "ξεγελάσει την πραγματικότητα"...
Παρόλα τα υπερβολικά στοιχεία της, η ταινία περιέχει εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές της και πολλές κινηματογραφικές καινοτομίες, που την καθιστούν κλασική δημιουργία. [ΚώσταςΚΓΠ04062018](9/10)