`Ενα αριστουργηματικό κοινωνικό δράμα από έναν εκ των μεγαλύτερων σκηνοθετών του γαλλικού κινηματογράφου, francois truffaut, που κάνει εδώ το ντεμπούτο του, αφού πρώτα έχει εργαστεί ως.. κριτικός κινηματογράφου(!)...
το έργο ολόκληρο είναι μία αιχμηρή κριτική στην παριζιάνικη κοινωνία της εποχής και καυτηριάζει πάμπολες πτυχές της...
η σκληρότητα και η αυθαιρεσία των δασκάλων στο σχολείο, η βίαιη και κυκλοθυμική συμπεριφορά των γονέων απέναντι στα παιδιά, η υποκρισία και η αστάθεια στις σχέσεις των συζύγων, η αδιάκριτη αντιμετώπιση των πάντων ως εγκληματιών από την αστυνομία, οι πουριτανικές αντιλήψεις περί εξώγαμων τέκνων και ανύπαντρων μητέρων, η μεταχείριση των μικρών σαν αντικειμένων ιδιοκτησίας των γονέων και χωρίς ποτέ να ερωτάται ή να συνεκτιμάται η γνώμη τους, οι επιπτώσεις που έχει στην ψυχοσύνθεση των νεαρών η κατάσταση στο σπίτι, είναι ορισμένα μόνο από εκείνα που η κάμερα του truffaut σχολιάζει...
και στη μέση όλων αυτών, ένας πιτσιρικάς, ο Antoine, να νιώθει ξένος στο ίδιο το σπίτι του, να φοβάται να πει την αλήθεια στους δικούς του και να βιώνει κρυφά τους καυγάδες του πατέρα και της μητέρας του...
το "400 χτυπήματα" είναι πάνω από όλα η ιστορία αυτού του μικρού, που όπως κάθε συνομίληκός του βιάζεται να μεγαλώσει και ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους για να φύγει από την καταπίεση του σπιτιού και του σχολείου του και να αυτονομηθεί...
η παιδική αφέλειά του τον οδηγεί (μαζί με το μόνο φίλο του) σε μικροεγκλήματα, με σκοπό να βγάλει χρήματα και να ανεξαρτητοποιηθεί, έχοντας φύγει ήδη από το σπίτι του...
δεν αργεί όμως να πιαστεί και οδηγείται από τον πατέρα του στο τμήμα, όπου εγκαταλείπεται...
τελικά οδηγείται σε ένα Κέντρο Εποπτείας, μαζί με άλλα "παιδιά-εγκληματίες", έως ότου άλλοι να αποφασίσουν για την τύχη του...
ο φίλος του δεν μπορεί να τον επισκεφτεί και η μητέρα του ουσιαστικά ρίχνει το φταίξιμο στον ίδιο και τον εγκαταλείπει οριστικά...
το τέλος τον βρίσκει να προσπαθεί να αποδράσει από το ίδρυμα και στις λίγες στιγμές ελευθερίας του, να βλέπει από κοντά τη θάλασσα για πρώτη φορά...
η σκηνή που εξετάζεται από την ψυχολόγο στο ίδρυμα είναι πολύ συγκινητική...
η σκηνοθεσία είναι τέλεια σε όλη τη διάρκεια, ενώ και οι διάλογοι του έργου είναι εξαιρετικοί...
η μουσική είναι ενδεικτική της εποχής και του ύφους της ταινίας...
ο j.p. leaud που ενσαρκώνει τον antoine είναι υποδειγματικός στις εκφράσεις και τις κινήσεις του...
τα "400 χτυπήματα" είναι τελικά μία μελέτη στην παιδική ηλικία, την αθωώτητα που τη συνοδεύει, αλλά και την απεγνωσμένη ανάγκη των παιδιών για αγάπη από τους γύρω ανθρώπους (γονείς, δασκάλους κλπ.)...
όποιος το δει, δεν θα το ξεχάσει ποτέ...


   9-9,5/10...


   anfield09...
 

aparadekti!
tsitlikas

Το ξεκινημα της nouvelle vague δεν θα μπορουσε να ειναι καλυτερο!Αψογα κινηματογραφημενο το Παρισι,σε μια πιο μιζερη πλευρα του.Οι προσπαθειες ενος μικρου παιδιου να επιβιωσει,πλαι στους αποτυχημενους μικροαστους γονεις του.Τελειο
psb