Έχοντας καλομάθει από τις προηγούμενες δουλειές του Mike Leigh σαν άξιου εκπρόσωπου της βρεττανικής παράδοσης στο θέατρο και τον κοινωνικό σχολιασμό, υποχρεωθήκαμε σε προσγείωση.

Ένα ζευγάρι ώριμων "graduates", ενός γεωλόγου μηχανικού και μιας ψυχολόγου, και τα συμβαίνοντα στη διάρκεια ενός χρόνου.

Θα`λεγα πως η αυτάρκεια που τους χαρακτηρίζει, για το πώς τα ΄χουν βρει οι δυο τους στην κοινή ζωή τους και στην αρμονική σχέση τους με τον τριαντάχρονο γυιο τους, αναδύει την υποψία μιας αυτοαναφοράς του ώριμου πια σεναριογράφου και σκηνοθέτη, και μακάρι.

Κακά τα ψέματα, όμως, η αυτοαναφορά, απ` όποιον και να προέρχεται, ενοχλεί. Πόσο μάλλον, όταν εκδηλώνεται με φλυαρία και κατάχρηση του χρόνου του αποδέκτη.

Γιατί είναι μύθος ο ιδανικός γάμος, και είναι καθαρά τύχη αν δυο άνθρωποι καταφέρνουν να συνταιριάξουν με ψυχραιμία και φλέγμα, ίσως και λίγο χιούμορ, το βήμα τους προς το ακατανόητο της ύπαρξης, τη μοναξιά, τα γηρατιά και το θάνατο.

Και είναι υπεροπτική η στάση της συγκρατημένης ανοχής και του οίκτου (the poor woman) προς εκείνους που υποφέρουν από τη νεύρωση, την κατάθλιψη, τον αλκοολισμό, την άνοια, συντριμμένοι από τα παραπάνω, γιατί συνέβη και δεν τα κατάφεραν, δεν τους "βγήκε".

Συγκλονιστικά σληθοφανής η καταθλιπτική ασθενής απέναντι στην ψυχολόγο, στην εισαγωγική σκηνή της ταινίας, που στη συνέχεια σε φέρνει σε αμηχανία και ανυπομονησία, καθώς δεν έχεις λόγο να παρακολουθείς από την κλειδαρότρυπα τα κοινότυπα εσωτερικά της και καλά ιδανικής οικογένειας.