Είχα καιρό να δω τόσο άνευρη και αδιάφορη ταινία, παρά το ότι το θέμα είναι από μόνο του αρκετό για να προκαλέσει το ενδιαφέρον...

Με μια λέξη, απογοήτευση. Στα σκάρτα δίωρο που διαρκεί η ταινία ανάθεμα και αν υπάρχει έστω ένα ολόκληρο λεπτό γνήσιας κινηματογραφικής μαγείας. Όχι ψέματα, υπάρχει. Είναι μια σκηνή ανθολογίας διάρκειας 1.36 που λειτουργεί και σαν teaser εδώ και κάτι μήνες, αμέσως μετα την πρεμιέρα της στις Κάννες με τη Κάρολ- Blanchett να διαλέγει εν μέσω χιονόπτωσης χριστουγεννιάτικο δένδρο και η Τερέζ- Mara να την αιχμαλωτίζει για πάντα με την φωτογραφική της μηχανή, συνοδεία μιας, σύντομης μεν υπέροχης δε, μουσικής σύνθεσης δια χειρός Carter Burwell. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα πρόσθεταν αβίαστα κάποιοι, εστιάζοντας κυρίως στην ένθερμη υποδοχή της εδώ και καιρό από την συντριπτική πλειοψηφία των απανταχού κριτικών ενώσεων, αλλά φευ δεν ανακαλύπτεις τον τροχό βάζοντας επιμελώς κάτω από το χαλάκι εμφανείς αδυναμίες και εν γένει αγεφύρωτα προβλήματα. Ξεκινώντας από ένα σενάριο κατακερματισμένο, γεμάτη έωλα πως και γιατί, που ισοπεδώνει συμπεριφορές και χαρακτήρες προκρίνοντας ευσεβή προσωπικά θέλω π.χ ενταξει δεν το ήξερε ευθύς εξαρχής όλη η ομήγυρη ότι η Καρολ είναι λεσβία. Γραμμένο πρόχειρα στο πόδι μπάζει από παντού και εννοείται ότι δεν αιτιολογεί επαρκώς ούτε την σχέση των δυο γυναικών ούτε πολύ περισσότερο την παρουσία σχεδόν όλων των δεύτερων ρόλων, κάποιοι εκ των οποίων όπως εκείνος της φίλης της Καρολ, αρκούντως σημαντικοί για την εξέλιξη της πλοκής. Τουναντίον από κοινού με τον σκηνοθέτη καταφεύγει, τι πρωτότυπο, σε χαρτογραφημένα νερά επενδύοντας σε σιωπές, βλέμματα και αγγίγματα που σε κάθε περίπτωση αν δεν υπάρχει ευθύς εξαρχής το αναγκαίο κλικ μεταξύ των ηθοποιών απλά ολισθαίνουν διαρκώς. Με επιστέγασμα μια ερωτική σκηνή επιπέδου πρωτοετών δραματικής σχολής, τόσο πρόχειρα στημένη που αμφιβάλλω αν χρειάστηκε παραπάνω από μια λήψη. Από την άλλη ο σκηνοθέτης θα έπρεπε να είναι Γούντι Αλλεν στο Scoop για να βγάλει λαγούς από το καπέλο έχοντας ευθύς εξαρχής ντεζαβαντάζ τις ελάχιστες μέρες γυρισμάτων και τους ανύπαρκτους εξωτερικούς χώρους για μια road movie, τουλάχιστον σύμφωνα με τα τεκταινόμενα στο ήμισυ του βιβλίου οι δυο κεντρικές ηρωίδες θα έπρεπε να είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και να διασχίζουν την μισή Αμερική για να βρουν εντέλει την δική τους Ιθάκη, εν προκειμένω το γραφικό Βατερλό της Αιόβα. Κοντολογίς η πολυδιαφημισμένη Κάρολ δεν είναι παρά μια άχρωμη, άγευστη, άνοστη πολλάκις ρηχή, στα όρια του άρπα κόλα, διασκευή για την μεγάλη οθόνη ενός συναρπαστικού, βαθιά προσωπικού, πονήματος μιας διάσημης συγγραφέως, άγνωστου στο πλατύ κοινό, η τουλάχιστον ελάχιστα γνωστού σε σχέση με τα αλλά κατά καιρούς αδελφάκια του. Και πάντως για να τεκμηριώσω τα παραπάνω γυρνώντας σπίτι μετα το πέρας της προβολής πήρα στα χέρια μου και ξαναδιάβασα μονορούφι το βιβλίο, όχι βέβαια στην άρτι αφιχθείσα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με εξώφυλλο μια αφίσα-κράχτη από την ταινια αλλά στην πρώτη εν Ελλάδι από τις εκδόσεις Πρόσπερος εν έτη 1993, με το πάλαι ποτέ vintage πολυτονικό σύστημα και σε μετάφραση Χρύσας Σπυροπούλου

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 1.5/5

Κώστας Κορδαλής

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.5/5

Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο:
https://www.facebook.com/movieheat