ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22315
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
People Like Us (2012)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Ανθρωποι σαν κι Εμάς |
|
Δραματική | 115' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 13 Δεκ 2012 Διανομή: Feelgood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά |
 |
Δημοτικότητα: 0.05 % Αξιολόγηση:   (5.50/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Βρες τον δρόμο σου.- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012
Οι Kurtzman και Orci είναι οι σεναριογράφοι των δύο πρώτων ταινιών «Transformers», του Star Trek και του Cowboys & Aliens, μεταξύ άλλων. Αποτελεί σίγουρα έκπληξη το γεγονός ότι η νέα τους προσπάθεια είναι ένα δράμα σχέσεων, το οποίο στερείται ειδικών εφέ και ίσως να είναι και λίγο πιο ελκυστική από τις ταινίες που ανέφερα, αλλά εξακολουθεί να μην διαθέτει ψυχή.
Ίσως το πραγματικό πρόβλημα της ταινίας να είναι η κεντρική της ιδέα. Ο Sam Harper ανακαλύπτει μετά τον θάνατο του πατέρα του ότι έχει μια ετεροθαλή αδελφή κι έναν ανιψιό. Όμως, αντί να ομολογήσει τους οικογενειακούς δεσμούς τους, μπαίνει στη ζωή τους έως ότου η αδελφή του να είναι σε κίνδυνο να τον ερωτευτεί. Ένα τέχνασμα που είναι περιστασιακά ενοχλητικό, σε σημείο που εμποδίζει την ταινία να πει αυτό που πραγματικά θέλει να πει, να απεικονίσει δηλαδή αυθεντικά κατεστραμμένους ανθρώπους που αγωνίζονται να συμβιβαστούν με μια συναισθηματική κρίση. Το γεγονός, δε, ότι η ταινία είναι λουσμένη στο φως του ήλιου και διαθέτει στερεότυπη μουσική υπόκρουση προκειμένου να εντείνει τα συναισθήματα και να τα διαχειριστεί, δεν βοηθά και πολύ τα πράγματα.
Ενδεχομένως, όμως, να είναι και η προσέγγιση του υλικού από τον Kurtzman. Και το λέω αυτό γιατί μπορεί να ως σκηνοθέτης να διαθέτει ένα καλό μάτι (υπάρχουν κάποιες πολύ ωραίες σκηνές διάσπαρτα), αντιμετωπίζει όμως το έργο όπως τις υπερπαραγωγές του. Ας μαζέψουμε ένα σωρό συγκρούσεις. Ας ρίξουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε στον ήρωα και την ηρωίδα μέχρι να σπάσουν ψυχολογικά. Κάτι που είναι περιττό. Στην πραγματικότητα, τα πιο δυνατά τμήματα της ταινίας είναι οι πιο ήσυχες, ανθρώπινες στιγμές όπως ο νυχτερινός περίπατος μάνας και γιου στο πάρκο. Αν ο Kurtzman είχε επικεντρωθεί στις σχέσεις και τις συνδέσεις των ανθρώπων αντί των εξωτερικών συγκρούσεων, η ιστορία θα ήταν πολύ ισχυρότερη. Το πολύ καλό καστ όμως που έχει επιστρατεύσει, ανεβάζει, κάπως, το επίπεδο. Ο Chris Pine είναι ιδανικός στον ρόλο του Sam, η Elisabeth Banks φέρνει έναν αέρα αυτοπεποίθησης στον ρόλο της αδελφής, ενώ την παράσταση κλέβει η ανεπανάληπτη Michelle Pfeiffer σε έναν μικρό αλλά ουσιαστικό ρόλο. Και γενικώς, όλοι οι εμπλεκόμενοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και ερμηνευτικά κατατάσσουν την ταινία αρκετά ψηλά.
Το «Άνθρωποι σαν κι Εμάς», επομένως, διαθέτει ένα-δυο στοιχεία ικανά να ψυχαγωγήσουν το mainstream κοινό, ειδικά εκείνο που του αρέσουν τα μελοδράματα τύπου Nicholas Sparks (Το Ημερολόγιο, Δικός σου για Πάντα). Είναι μια καλή πρώτη προσπάθεια που χωρίς να πετυχαίνει διάνα, διαθέτει μικρές απολαύσεις μέσα στη σαχλαμάρα του.
Βαθμολογία:
(2/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Γιώργος Δαβίτος
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012
Το «Άνθρωποι σαν κι Εμάς» είναι ένα δράμα που μιλά για τους δεσμούς της οικογένειας και προβάλλει την ανθρώπινη αδυναμία ως μέρος των λανθασμένων αποφάσεων που παίρνουν μερικές φορές οι γονείς κι επηρεάζουν μ` αυτές τα παιδιά τους. Παρόλα αυτά, ακόμα και μετά θάνατον μπορεί να δοθεί σε κάποιον η ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη του και να λάβει άφεση αμαρτιών.
Στη συγκεκριμένη ταινία θα δούμε δυο παράλληλες ιστορίες να ξετυλίγονται, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να έχει αναλάβει ο νόμιμος γιος του αποθανόντος μουσικού παραγωγού Jerry Harper (Dean Chekvala). Ο Jerry, όντας ένας άνθρωπος της μουσικής ροκ σκηνής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε έναν χαρακτήρα πιο απελευθερωμένο απ` αυτόν ενός απλού οικογενειάρχη. Έτσι, παρόλη την αγάπη που έτρεφε για το πρόσωπο της γυναίκας του, Lillian (Michelle Pfeiffer), είχε παράλληλα και μια κόρη, εκτός γάμου, τη Frankie, την οποία κι εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν 8 χρονών. Με τις επιλογές του αυτές, βέβαια, ο Jerry κατάφερε απλώς από τη μια ν` απομακρυνθεί από τον γιο του και να του δημιουργήσει μια απέχθεια για οτιδήποτε τείνει να μοιάσει σε οικογένεια κι από την άλλη, η εγκατάλειψη της Frankie (Elizabeth Banks) ώθησε τη νεαρή κοπέλα να κατηγορήσει τον εαυτό της και να οδηγηθεί στις καταχρήσεις. Το καθένα από τα δυο του παιδιά μεγάλωσε με τη δική του προσωπική ιστορία απώλειας του πατρικού προτύπου και τα δυο όμως, εξαιτίας αυτού, φέρουν πληγές που επηρεάζουν την ενήλικη συμπεριφορά τους. Όταν οι δρόμοι των δύο ετεροθαλών αδελφών διασταυρωθούν, τον Sam (Chris Pine) θα τον τραβήξει κάτι πολύ οικείο στη Frankie, αλλά κι εκείνη, χωρίς να γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα του νεαρού αγνώστου, θα νιώσει σαν να τον γνωρίζει από παλιά. Σιγά-σιγά, θα δούμε ότι θ` αρχίσει ν` αναπτύσσεται ένας αληθινός δεσμός ανάμεσα στα δυο ετεροθαλή αδέλφια, ο οποίος θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του πατέρα τους, ν` αναθεωρήσουν τις ζωές τους και να βρουν επιτέλους τη γαλήνη που λείπει κι απ` τους δυο τους.
Το έργο βασίζεται κατά κύριο λόγο στη γνωστή παροιμία: «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», χωρίς όμως να στοχεύει σ` ένα «κατηγορώ» των γονικών αποφάσεων που μας οδηγούν να εξελιχθούμε σ` αυτό που είμαστε σήμερα. Αντίθετα, η ταινία προσπαθεί μ` έναν πολύ όμορφο τρόπο να δείξει ότι για το ίδιο πρόσωπο υπάρχουν διάφορες αλήθειες, οι οποίες μπορεί κάποιες φορές να μοιάζουν αντικρουόμενες, όμως αν τις συνθέσει κανείς καταλλήλως, μπορεί να φτάσει σε μια κοινή αλήθεια και να κατανοήσει επιτέλους τα «γιατί» που θα τον βοηθήσουν να λυτρωθεί.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η ταινία δεν είναι ένα καθαρό οικογενειακό δράμα, αλλά τείνει λίγο σε ρομαντική κομεντί, γεγονός που την κάνει λίγο πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη.
Έχοντας ταυτόχρονα μια συμπαθητική σκηνοθεσία κι ικανοποιητικές ερμηνείες, με αυτήν της Michelle Pfeiffer να ξεχωρίζει ευχάριστα γι` ακόμα μια φορά, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους δημιουργούς της για κάποιες μικρές ατέλειες της ταινίας. Για παράδειγμα, η Elizabeth Banks είναι τόσο περιποιημένη που είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι είναι πρώην αλκοολική ή η συμπεριφορά του μικρού Josh (Michael Hall D`Addario) μοιάζει μ` αυτήν ενός αρκετά συνειδητοποιημένου παιδιού, κάτι το οποίο δεν δικαιολογεί τα προβλήματα που δημιουργεί, αλλά ούτε και το πώς ένα ορφανό αγόρι με μια προβληματική μάνα απέκτησε τέτοιον σταθερό χαρακτήρα.
Αλλά όπως προείπα, το επίκεντρο του έργου δεν είναι τόσο η ανάδειξη των προβληματικών, όσο η δημιουργία μιας όμορφης αίσθησης και η ανάπτυξη ενός θετικού τρόπου σκέψης για τη ζωή, αλλά και για τα όσα μας έχουν διαμορφώσει. Γι` αυτόν τον λόγο, προτείνεται σε όσους ψάχνουν για μια καλή δραματική, αλλά παράλληλα κι ανάλαφρη ταινία που θα τους ταξιδέψει για δύο περίπου ώρες.
Βαθμολογία:
(3/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Μαριλένα Ιωάννου
Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μοιάζουν με εμάς. Παντού γύρω μας. Ακόμη και αν δεν το υποψιαζόμαστε έστω και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Τόσο διαφορετικοί σε χαρακτήρα κι όμως τόσο όμοιοι σε συναισθήματα και βιώματα. Εμπειρίες και πόνο ή χαρά. Οι άνθρωποι σήμερα φορούν το ρομποτικό τους προσωπείο με σκοπό να κρύψουν τα συναισθήματα τους από τους υπόλοιπους. Όμως από αυτούς που έχουν συναισθήματα σαν τα δικά τους δε μπορούν να κρυφτούν.
Η συγκεκριμένη ταινία πρόκειται για μια πάρα πολύ όμορφη ιστορία αρκετά δραματική για να σε συγκινήσει αλλά όχι και να σε κάνει να πέσεις στα πατώματα. Υπάρχει ένα μέτρο και μια ισορροπία πολύ καλά δομημένα σε όλη την έκταση της ταινίας, η οποία αν και αρκετά μεγάλη παρακολουθείται ευχάριστα και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που το κύριο μέλημα είναι να ασχοληθούμε με τη σκηνοθεσία της αλλά ακόμη και αυτή οφείλει να είναι το λιγότερο αξιοπρεπής ούτως ώστε το αποτέλεσμα να είναι καθολικά από ανεκτό έως άριστο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που «παίζει» με το ενδιαφέρον του θεατή και προσπαθεί να το κεντρίσει (με αρκετή επιτυχία αν θέλετε τη γνώμη μου) είναι το καστ, οι ερμηνείες όλων των προσώπων του και το σωστό στήσιμο της όλης ιστορίας (γιατί δεν έχουμε να κάνουμε και με κάτι το τόσο πρωτότυπο όσον αφορά την τελευταία). Όσον αφορά στο καστ και στις ερμηνείες εμένα με έπεισε υπέρ του δέοντος. Όλοι απέδωσαν τους ρόλους τους ανέλπιστα ωραία και… το γλυκό έδεσε (είναι κάτι πολύ βασικό, βγαίνει πολύ εύκολα στον κόσμο)! Βέβαια, έχουμε να κάνουμε και με αρκετά άξια ονόματα τα οποία ούτως ή άλλως έχουν αποδείξει την αξία τους στο χώρο της υποκριτικής της παγκόσμιας βιομηχανίας του κινηματογράφου όπως οι Chris Pine, Elizabeth Banks (η πλέον αναγνωρίσιμη), Olivia Wilde και, φυσικά, η μοναδική και λατρεμένη Michelle Pfeiffer που μοιάζει σαν να μην περνά μέρα από πάνω της.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ιστορία (άντε και το όποιο δέσιμο της με τη μουσική) από μόνη της αρκούσε για να αρέσει η ταινία, αλλά το γεγονός ότι ήταν ελαφριά σε θέμα μελό είναι πολύ ενθαρρυντικό ως προς το ότι φτάνει πια με την υπερβολή του άρτου και των θεαμάτων σύμφωνα με την οποία το κοινό είτε πρέπει να πλαντάζει είτε να ξεκαρδίζεται. Αυτά είναι πασέ.
Βαθμολογία:
(3/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Φίλιππος Γαβριηλίδης
Μέτριο μέσα από την ευσυγκίνητη δομή του, το People Like Us προσφέρεται για χειμωνιάτικες οικογενειακές cineβραδιές, παρέα με δυνατά αφεψήματα, καθώς από ένα σημείο και έπειτα αυτά κρίνονται απαραίτητα για να συντηρήσουν το ενδιαφέρον σου. Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Alex Kurtzman, βλέπεις, μας άφησε με την όρεξη.