Είχα την τύχη να δω την ταινία στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (από το οποίο έφυγε με το βραβείο κοινού). Μάλιστα ήταν η πρώτη μου προβολή και συγχρόνως η καλύτερη. Ο ταλαντούχος Paddy Considine σκηνοθετεί μια εξαιρετική ταινία πάνω στην εσωτερική και εξωτερική βία που έχει παγιωθεί στις ζωές των χαρακτήρων. Ο «κακός» Joseph  δεν μπορεί να ελέχξει τον θυμό του, ξεσπά σε όποιον βρει, μια κινητή νάρκη έτοιμη να εκραγεί, ανήμπορος να σταματήσει την αυτοκαταστροφική του συνήθεια. Η «καλη» Hannah, βαθιά θρησκευόμενη, λειτουργεί ως χέρι βοηθείας για όλους τους συνανθρώπους της ενώ συγχρόνως αυτοκαταστρέφεται μένοντας και ελπίζοντας πως θα σταματήσει o άντρας της να την κακοποιεί με τον χειρότερο τρόπο. Οι ζωές και των 2 θα αλλάξουν μόλις συναντηθούν. Η γνωριμία τους θα γίνει η αφορμή για την εσωτερική μεταστροφή. Και οι 2 θα προσπαθήσουν να βρουν την ελευθερία αλλά ποιος θα ακολουθήσει τον «καλό» και ποιος τον «κακό» δρόμο; Ή μήπως αυτό έχει μικρή σημασία εφόσον ο προορισμός είναι ο ίδιος;

Η σκηνοθεσία και το σενάριο από τον Paddy Considine πιάνονται χεράκι χεράκι και δημιουργούν την καλύτερη βάση για να έρθει και να διαπρέψει το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Σεναριακά οι χαρακτήρες μορφοποιούνται με πολύ προσοχή, τα λόγια τους εύθραυστα και οι παύσεις πολύτιμες. Γύρω από αυτούς β’ ρόλοι που άλλοτε σπάνε όμορφα με το χιούμορ την τραγικότητα και άλλοτε έξυπνα την εξελίσσουν. Τα κοντινά πλάνα έχουν την τιμητική του στην σκηνοθεσία. Οι αργές και σίγουρες κινήσεις της κάμερας δίνουν περισσότερη ώθηση στους πρωταγωνιστές ενώ οι κορυφώσεις της ταινίες είναι στρωμένες πολύ καλά.

Όλα αυτά δουλεμένα γύρω από το βαρυ πυροβολικό της ταινίας, το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Καιρό είχα να δω στο λευκό πανί τέτοια ταύτιση, δύναμη, εσωτερικότητα. Ερμηνείες όχι απλά άριστες αλλά που χαράζονται στο μυαλό του θεατή. Πρώτος έρχεται ο Peter Mullan που ποσο άδικο θα είναι αν δεν βρεθεί  στην λίστα των οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Υποδύεται αριστοτεχνικά τον οργισμένο χαρακτήρα του ακροβατώντας άψογα ανάμεσα στην υπερβολή και στον ρεαλισμό. Έπειτα η Olivia Colman βλέποντας την, νιώθεις τόσο οικεία. Παίζοντας με όλο της το σώμα δεν σε αφήνει να πάρεις την ψυχή σου από πάνω της.

5/5

www.cinepanikos.gr/blog