ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22307
- Αριθμός συν/τών: 759912
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Blue Valentine (2010) |
|
Δραματική | 114' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 3 Φεβ 2011 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 24/8/2011 Διανομή: Seven Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά |
 |
Δημοτικότητα: 0.48 % Αξιολόγηση:   (7.37/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Μια ιστορία αγάπης.- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Μία από τις ταινίες που μας είχε κάνει αίσθηση στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, ήταν το ανεξάρτητο Blue Valentine, ένα φιλμ για τους χαμένους έρωτες, την χωρίς εκπτώσεις αγάπη και την επιθυμία για ένα νέο ξεκίνημα.Το χαρισματικό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Ryan Gosling και Michelle Williams (στην πρώτη της εμφάνιση μετά τον θάνατο του Heath Ledger), σε ρόλους που ταιριάζουν και στους δύο νέους ηθοποιούς, κερδίζει τις εντυπώσεις από τα πρώτα κιόλας λεπτά, κάνοντας τους θεατές να συμπάσχουν μαζί του.
Κάτω από την προστασία μιας μεγάλης κινηματογραφικής εταιρείας και με την επιτακτική ανάγκη του να «βγάλουμε χρήματα», ίσως το Blue Valentine να ήταν άλλο ένα επιφανειακό ρομαντικό μελόδραμα, με τα συνήθη διδάγματα περί σχέσεων. Με την σκηνοθετική καθοδήγηση όμως του Derek Cianfrance, έχουμε τη ρεαλιστική απεικόνιση -και στις ερωτικές σκηνές- μιας σχέσης που ξεκινά με αρκετά καλές προϋποθέσεις, αλλά με την πάροδο του χρόνου και τις δυσκολίες της καθημερινότητας, οδηγείται σε τέλµα. Η αλήθεια είναι πως το σενάριο δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο που δεν έχουμε ξαναδεί, ούτε ο Cianfrance αφήνει το προσωπικό του στίγμα. Άλλωστε η κοινή πρακτική των φλας μπακ χρησιμοποιείται και εδώ προκειμένου να μάθουμε πως γνωρίστηκε το ζευγάρι. Ωστόσο η ειλικρινής όσο και ορισμένες φορές ποιητική ματιά του σκηνοθέτη πάνω στο θέμα των σχέσεων, δημιουργεί ένα ξεχωριστικό φιλμ που δεν το ξεχνάς εύκολα. Στα θετικά και η μουσική των Grizzly Bear.
Βαθμολογία:
(4/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Νίκη Κεφαλά
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011
Ο Ντιν γνωρίζει την Σίντι που έχει μείνει έγκυος από τον πρώην της, την ερωτεύεται και της κάνει στενό μαρκάρισμα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αδιαφορεί για τις συμβάσεις, φέρεται γλυκά αλλά σαν παιδί, με χιούμορ στην συμπεριφορά του και μικρές ανώδυνες τρέλες. Η Σίντι γοητεύεται από μια τέτοια θαλπωρή (αντίθετη από το πατριαρχικό περιβάλλον τη οικογένειάς της – είμαστε στην Πενσυλβάνια), τον παντρεύεται και ζουν μαζί εδώ και έξι χρόνια με την μικρή Φράνκι. Σταδιακά θα φανεί ότι ο Ντιν αρκείται σε μια τέτοια ειδυλλιακή κατάσταση χωρίς όνειρα (του αρκεί να είναι μπογιατζής), ενώ εκείνη δουλεύει σε ένα μαιευτήριο, μάλλον βοηθός - δεν κατάλαβα ή δεν διευκρινίζεται. Η Σίντι αρχίζει να νοιώθει ασφυκτικά και ο Ντιν να γίνεται εκνευριστικός παραμένοντας ο ίδιος και μη εννοώντας το πρόβλημα. Αντιπαρατίθενται σε μικρά και μεγάλα ζητήματα αλλά η Σίντι νοιώθει ότι ο Ντιν την παρασύρει σε κυκλικούς συλλογισμούς που δεν οδηγούν πουθενά. Μοιραία κάποια στιγμή θα έρθουν σε σοβαρή σύγκρουση. Παρακολουθούμε τα γεγονότα με γυρίσματα πίσω μπρος στο χρόνο.
Ο σκηνοθέτης Derek Cianfrance (Brother Tied) που συνυπογράφει το σενάριο, δεν μπαίνει στον κόπο να δικαιολογήσει (ως πλοκή) ικανοποιητικά τους λόγους για τους οποίους δεν τα βρίσκουν. Ακόμη και το ότι ο Ντον πίνει συστηματικά το μαθαίνουμε από μια ατάκα Σχεδόν δεν το καταλαβαίνουν ούτε οι ήρωες. Απλά το βιώνουν. Καταλαβαίνουμε επί μέρους τους διαλόγους και αντιλαμβανόμαστε τις ψυχολογικές καταστάσεις. Σε ένα γάμο, σε μια σχέση δυο άνθρωποι εμπνέονται ο ένας από τον άλλο και παρακάτω όχι. Αυτή μάλλον, μέσα στη γενικότητά της, είναι η κεντρική ιδέα. Και το χρονικό ανακάτεμα, αν και προσωπικά το θεωρώ στις περισσότερες περιπτώσεις εφέ για να μοιάζει ένα έργο «βαθύτερο» απ ότι είναι, εδώ χρησιμεύει για να δοθεί έμφαση στις αντιθέσεις από τις οποίες περνάει μια σχέση.
Εκεί που το φιλμ κερδίζει είναι στον περίπου ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό του Cianfrance και τις ερμηνείες του Ryan Gosling (Lars and the Real Girl, Half Nelson) και της Michelle Williams (Brokeback Mountain, Shutter Island), σε μια αγαστή χημεία μεταξύ τους.
Βαθμολογία:
(2.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Χάρης Καλογερόπουλος
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Υπάρχει ο Βαλεντίνος της ευτυχίας για όσους η ζωή χαρίζει απλόχερα επιτυχία. Υπάρχει, όμως, κι αυτός της μελαγχολίας, για τις δισεκατομμύρια λούμπεν υπάρξεις που τα προβλήματα της ζωής εισβάλλουν στην αγάπη τους και την τρώνε σαν σαράκια. Ο Derek Cianfrance επιλέγει να αφηγηθεί αυτό το λούμπεν ρομάντζο με τον μοναδικό τρόπο που θα ήταν ταιριαστός: με μια αφήγηση σαν του Κασσαβέτη και με νοοτροπία Νουβέλ-βαγκ. Αυτός ο συνδυασμός έχει εμφανιστεί κι άλλες φορές στον σύγχρονο κινηματογράφο, κυρίως τον ευρωπαϊκό, αλλά σπάνια τόσο λειτουργικά. Το αποτέλεσμα είναι μια σκληρά σινεφιλική ταινία, την οποία όμως μπορεί να παρακολουθήσει κάθε είδους κοινό. Και μόνο αυτό, είναι επίτευγμα.
Το έργο είναι αδυσώπητα ρεαλιστικό στο σημείο εκείνο που μια ταινία κινδυνεύει να χάσει τον ενδιαφέρον της. Αντί, όμως, να αρκείται στο ντοκιουντράμα ύφος του, επεκτείνεται με πρωτόγνωρο για το είδος μυθοπλαστικό τρόπο, παίζοντας με το πριν και το τώρα μιας ιστορίας που θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν. Το «blue» του τίτλου παραπέμπει άμεσα στην μελαγχολία, αλλά ταιριάζει και στο λαϊκό τραγούδι, το αμερικανικό blues. Γιατί αυτό είναι το στόρι. Μια αράδα λαϊκών στοίχων από αυτούς που φοβόμαστε να μην συμβούν και σε εμάς. Άψογος ο Ryan Gosling, αρτιότατη η Michelle Williams, ανεβάζουν την ποιότητα σε κάτι που δεν την έχει άμεσα ανάγκη. Η ταινία του Cianfrance θέλει να μιλήσει κι όχι να κριθεί. Να συμβουλεύσει περί μοιραίου κι όχι να αριστεύσει. Να τραγουδηθεί κι όχι να σαρώσει βραβεία. Για αυτό κινείται σε πλαίσια που γίνονται όρια, όρια αξεπέραστα λόγω των προθέσεων της. Κανέναν δεν θα ενοχλήσουν αυτά τα πλαίσια, παρά αυτούς που βρίσκονται στην αρχή του ταξιδιού και στο μυαλό τους έχουν αλλιώς το φινάλε…
Βαθμολογία:
(3.5/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Σταύρος Γανωτής
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
Είναι ελάχιστες οι φορές που μια ταινία έχει να κάνει περισσότερο με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και όχι τόσο με την πρωτοτυπία της θεματολογίας της. Το Blue Valentine φτιάχτηκε για να ξεφύγει από τα όρια μιας οθόνης, για να αφήσει τους πρωταγωνιστές του να αναπνεύσουν το ίδιο οξυγόνο με εμάς, να μας αιχμαλωτίσουν ώστε να νιώσουμε μαζί τους ένα-ένα τα συναισθήματα που βιώνουν. Ούτως ή άλλως αυτοί δεν πονάνε πραγματικά, παρά μόνο εμείς.
Όταν τελειώνει ένας έρωτας κλείνουμε τα μάτια για να πάμε πίσω και να θυμηθούμε στιγμιότυπά του, να αισθανθούμε ξανά έστω για δευτερόλεπτα εκείνη την υστερική ευτυχία. Ο Derek Cianfrance ακολουθεί αυτόν τον δρόμο, ανοιγοκλείνει τα δικά του προκειμένου να μας πάει μια μπρος και μια πίσω στο χρονικό μιας ιστορίας που ξεκίνησε από έρωτα. Αρχίζοντας από το παρόν θα επιστρέψει στο παρελθόν στην αρχή του, για να καταλήξει στην φθορά του, την πιο επίπονη από όλες, την μονόπλευρη. Ο ρομαντικός Dean ερωτεύτηκε την απόμακρη Cindy, η ρεαλίστρια Cindy ερωτεύτηκε τον προστατευτικό Dean. Οι διαφορετικοί χαρακτήρες τους βρήκαν για λίγο καιρό ένα σημείο ισορροπίας μέχρι που ενώθηκαν με δύο βέρες και ένα παιδί. Αλλά σπάνια ο ρεαλισμός με την ονειροπόληση καταφέρνουν να συμβιώσουν.
Ο Dean ξεγυμνώνει τον εαυτό του χωρίς να φοβάται ενώ η Cindy προστατεύει τον δικό της από φόβο. Αυτός δεν κάνει ποτέ σχέδια για το μέλλον, εκείνη δεν μπορεί να μην σκέφτεται το αύριο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μελοδράματα και ο Cianfrance δεν θα υποκύψει σε υπερβολές, παρά μόνο σε αυθόρμητους διαλόγους που γίνονται σε κιτς ξενοδοχεία και αληθινά αισθήματα που εκφράζονται βίαια σε χώρους εργασίας. Κάτω από το επιτηδευμένο μπλε φως του δωματίου που θα έπρεπε να αναζωπυρωθεί ένας έρωτας, ανταλλάσσονται γλυκόπικρα βλέμματα παραδίδοντας μαθήματα αληθινής ζωής.
Στο ρεσιτάλ συναισθημάτων τα ηνία κρατά ο Ryan Gosling που αποτυπώνει έναν ανιδιοτελές χαρακτήρα, σπάνιο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και φυσικά, o gentleman που υποδύεται, δεν θα μπορούσε και στην πραγματικότητα να κάνει πέρα την Michelle Williams η οποία σε στιγμές δείχνει να μαγνητίζει την αξεπέραστη λάμψη του. Και είναι τόσο ιδανικά τα ποσοστά της χημείας ανάμεσά τους, που θα μπορούσαν πράγματι να τους καθιερώσουν στην ιστορία των πιο ταιριαστών κινηματογραφικών ζευγαριών.
Το Blue Valentine όμως παρ`όλη την δραματική του φύση, δεν σε κάνει να λυπάσαι για τον συγκεκριμένο έρωτα που δεν επιβίωσε αλλά για την μη αναστρέψιμη φθορά του, που αργά η γρήγορα έρχεται για όλους μας. Δυστυχώς ελάχιστοι αποδέχονται το γεγονός πως ο έρωτας κάποτε τελειώνει. Δίνει όμως την θέση του σε άλλα συναισθήματα όπως την αγάπη, την εκτίμηση, την συντροφικότητα. Ο Cianfrance το γνωρίζει αυτό αλλά παρ`όλα αυτά επέλεξε να πλάσει την ιστορία ενός ζευγαριού που δεν ενδιαφέρθηκε να ζήσει χωρίς έρωτα, που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από αυτόν και αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την έλλειψή του. Και φυσικά αυτός που επαναστατεί διακρίνεται πάντα από ειλικρίνεια, γι αυτό και ο Dean και η Cindy αφέθηκαν σε διαλόγους που τσάκισαν αλλά και γιάτρεψαν. Τελικά, το Blue Valentine δεν σε κάνει να λυπάσαι για τον συγκεκριμένο έρωτα που δεν επιβίωσε, αλλά να χαίρεσαι που κατάφερε να υπάρξει.
Ένα μελαγχολικό μπλουζ συναισθημάτων, μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, ένα από τα πιο όμορφα χαστούκια που μπορείς να εισπράξεις. Blue Valentine, όπως λέμε Μελαγχολικός Έρωτας.
Βαθμολογία:
(4/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Πόπη Παπαδοπούλου
Δεν υπάρχουν λόγοι να αφήσεις έναν τέτοιο άντρα που αγάπησε το παιδί κάποιου άλλου τόσο πολύ. Που να σε έδερνε , να σου έτρωγε λεφτά, να μη σε αγαπούσε, να μην αγαπούσε το παιδί σου. Με εκνεύρισε το τέλος, νομίζω πως η γυναίκα στην ιστορία αυτή δεν ξέρει τί θελει.
Μου άρεσαν πολύ οι ερμηνείες των Gosling και Williams, αλλά δεν τρελάθηκα με την ταινία γενικά.
An intimate wrenching and emotionally honest portrait of the birth and decay of a relationship. Subtle direction and pitch perfect acting from both Gosling and Williams alike.