---

Where the Wild Things Are (2009) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων
Φαντασίας | 101' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 21 Ιαν 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/4/2010 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.05 % Αξιολόγηση:    (4.94/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Υπάρχει ένα μέσα σε όλους μας. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Δικαιολογημένα σε κάποιους θα ξυπνήσει μνήμες από το Λαβύρινθο του Πάνα. Η ταινία όμως δεν μπλέκει τη φαντασία και την πραγματικότητα με τρόπο όπως το Ισπανικό αυτό φιλμ. Το Where the Wild Things Are επικαλείται το φανταστικό ως φυσική συνέπεια της ζωής του μικρού Μαξ, ο οποίος θα δημιουργήσει ένα σύμπαν μέσα στο οποίο έχει την επιλογή να αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς αλλά και την αδυναμία να αποτρέψει τον αφορισμό από τον περίγυρο του. Όσο και να θέλει να επιβάλει το δικό του, υπάρχουν πάντα εκείνοι που τοποθετούνται πέρα ή πάνω από αυτόν. Να, λοιπόν, η ομοιότητα με το ρεαλιστικό.

Στην περίπτωση αυτού του φιλμ, εμείς αρκούμαστε να είμαστε παθητικοί θεατές. Να παρακολουθούμε το φανταστικό κόσμο που πλάθει ένα μικρό παιδί, όχι απαραίτητα για να διαφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα του, αλλά για να την αντιληφθεί και να εξοικειωθεί με αυτή. Τα αντικείμενα του δωματίου του παίρνουν σάρκα και οστά, μετατρέπονται σε έμψυχα όντα με φωνή και λογική συναίσθηση. Μοιάζουν να έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις και τρομακτικές διαθέσεις, σε τέτοιο βαθμό όσο είναι και το μέγεθος ταύτισής τους με τα πρόσωπα του οικογενειακού του κύκλου. Τα πλάσματα αυτά αντιπροσωπεύουν πρόσωπα του πραγματικού κόσμου, όμως ταυτόχρονα είναι και κομμάτια του χαρακτήρα του Μαξ. Οι εκφάνσεις του εαυτού του, τμήματα της πολύπλευρης προσωπικότητάς του. Οι φόβοι, οι αδυναμίες και επιθυμίες του. Ο ήρωας θα χτίσει ένα φυσικό οικοδόμημα με δικούς του όρους, θα χάσει όμως τον έλεγχο, θα εγκλωβιστεί μέσα σε αυτό και στο τέλος θα δραπετεύσει συμφιλιωμένος με κάθε πτυχή του χαρακτήρα του.

Το Where the Wild Things Are, στηριζόμενο στο κλασικό βιβλίο του Maurice Sendak, είναι το πιο straight φιλμ που γύρισε ο σκηνοθέτης Spike Jonze. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, μοιάζει να μη συμβαίνει τίποτα το ενδιαφέρον. Είναι εμφανές ότι η κινηματογραφική προσαρμογή του βιβλίου καθίσταται δυσχερής. Οι συμπεριφορές των πλασμάτων -μέσα από αξιοπρεπή, λειτουργικά ειδικά εφέ- θα προκαλέσουν αμηχανία. Τα παιχνίδια ενός ανήλικου θνητού με τα υποκείμενα της φαντασίας του θα επιφέρουν καχυποψία και οι διάλογοι με τον φανταστικό αυτού του κόσμου, μία μορφή δυσφορίας. Η ταινία λειτουργεί μονάχα σαν αυταπάτη, πατάει στη φαντασιακή μετατροπή του υπαρκτού, υπαινίσσεται μέσα από αδιάφορα παιδικά χαζολογήματα την ψυχική διερεύνηση και εκεί είναι το μειονέκτημα της. Είναι ανοιχτή σε επεξηγήσεις και σίγουρα δεκτική σε ποικίλες αντιδράσεις. Δεν έχει συγκεκριμένες κατευθύνσεις και όπως καταλάβατε με τέτοιους δημιουργούς μην περιμένετε και σαφείς εξηγήσεις.

Βαθμολογία: (4/10)

Βασίλης Καγιογλίδης

---

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Έκανε ο Jonze ταινία χωρίς τον Charlie Kaufman και τα έκανε… Περνούσε η ώρα μέσα στο έργο και συνεχώς αναρωτιόμουν το γιατί δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Ο λόγος ήταν, εντέλει, πολύ απλός: δεν πήγαινε πουθενά. Σεναριακές αράδες χωρίς καμία σημασία. Ούτε επεκτείνανε την νοηματική επί το σύνολο, ούτε προσέφεραν το απαραίτητο ενδιαφέρον, ούτε έβγαζαν αφηγηματική συνέχεια. Μια ταινία έτοιμη να αγαπηθεί, εμμένει σε αυτήν ακριβώς την αρετή της: την cult υποδιάσταση και το ότι ο δημιουργός της δεν την έκανε για να την ξεπετάξει. Απλά, δεν του βγήκε...

Ως γενικό νόημα, η ταινία λέει κάτι που αξίζει αληθινά να ειπωθεί. Μιλάει για την βασανισμένη παιδική ψυχοσύνθεση, για τα παιδιά που υποφέρουν επειδή η φαντασία τους καλπάζει πιο μπροστά από όσο αντέχουν οι γονείς τους. Αυτό, βέβαια, το νόημα είναι ήδη κατανοητό από το πρώτο μισάωρο. Για το υπόλοιπο, όμως, οι μόνοι θεατές που θα εκτιμήσουν αληθινά το φάλτσο Μάπετ Σόου είναι τα παιδιά. Και πρώτη φορά είδα λιτότητα σκηνικών να μην λειτουργεί καθόλου. Το όλο θέαμα μπορεί να λειτουργήσει θετικά, με αυτήν την οπτική του διάσταση, στις μικρές ηλικίες, που δεν θα αναζητήσουν να βγάλουν ουσία από τις παραπεταμένες ατάκες. Ειλικρινά κι εγώ για ώριμο το περίμενα...

Βαθμολογία: (1.5/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ο Spike Jonze επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη μετά το Adaptation, διασκευάζοντας το ομότιτλο παιδικό βιβλίο σαρανταετίας του Maurice Sendak. Η ταινία εκτείνεται στο genre της παιδικής φαντασίας. Το Wild του τίτλου, αλλά και η υπόθεση, ίσως να σας παραπέμπει σε σκοτεινές ταινίες του είδους, όπως ο Λαβύρινθος του Πάνα. Ωστόσο κάτι τέτοιο είναι εντελώς άστοχο. Αν θα επιθυμούσαμε να κάνουμε κάποιες αναφορές-συσχετισμούς, αυτοί θα ήταν πιο ταιριαστοί με ταινίες όπως το "Bridge to Terabithia", η το κλασσικότατο "The Wizard of Oz".

Η ιστορία είναι πολυειπωμένη και πολυειδωμένη στο cinema. Αξιοποιεί το εύρημα μιας εναλλακτικής πραγματικότητας που ξεπηδάει απ`την γοητευτική φαντασία ενός πιτσιρίκου. Για την ακρίβεια, ο 9χρονός Max βουλιάζει στον τυπικό πλέον τρόπο ζωής της σύγχρονης πόλης. Η αδερφή του τον παραμελεί, όντας αφοσιωμένη στην teenage ιδέα του cool. Η μητέρα, παρά τις ευδιόρατες προθέσεις άσκησης των κηδεμονικών δικαιωμάτων, είναι αποπνικτικά πιεσμένη στο ανθρωποφάγο εργασιακό γίγνεσθαι. Ενώ πατέρας δεν υπάρχει, είναι της μόδας τα διαζύγια. Όλα αυτά, κάπως άγαρμπα σκηνοθετημένα είναι η αλήθεια, τρέφουν τον Max με τα αρνητικά συναισθήματα της αποξένωσης και της μοναξιάς. Η συναισθηματική καταπίεση τον εξωθεί μακριά απ`τον αδιεξοδικό τρόπο ζήσης της πόλης και της οικογένειας. Και με τη φαντασία στα κουπιά του και την επιθυμία ενός άλλου τόπου στα πανιά του, καταφτάνει σ`έναν αλλόκοτο κόσμο, που κατοικείται από γιγάντια, και σε γενικές γραμμές άκακα, τέρατα.

Τα αγαθά τέρατα, 7 στον αριθμό, μιλούν με φωνές επωνύμων όπως ο Paul Dano, ο Forest Whitaker, η Catherine O`Hara κ.α. Διαφέρουν μορφολογικά αλλά και χαρακτηρολογικά, παρουσιάζοντας έτσι μια ποικιλόμορφη κοινωνία. Τόσο ως προς τα εσωτερικά χαρακτηριστικά της, όσο και ως προς τα εξωτερικά. Μια κοινωνία που είναι καταδικασμένη να βασιλεύεται απ`τον Max. Ο Spike Jonze σκηνοθετεί με όπλο τη γοητεία της παιδικής ανάμνησης και αυθόρμητα μας μεταφέρει στις συναισθηματικές μεταπτώσεις των ανέμελης παιδικότητας επεισοδίων του, που ξεχειλίζουν από στοιχεία ψυχογραφικού και χαρακτηρολογικού ενδιαφέροντος.

Στη συνέχεια όμως, θα παρουσιάσω μια πιο προχωρημένη αποδόμηση της ταινίας. Όλος αυτός ο κόσμος είναι ένας τόπος δημιουργημένος από τη φαντασία του Max. Οι συναισθηματικές του μεταπτώσεις βρίσκονται σε πλήρη σύνδεση με τον Max. Η αναστάτωση, η γαλήνη και η ευημερία του τόπου εξαρτάται αποκλειστικά απ`τον τρόπο που ο Max διοικεί τα καλοκάγαθα τέρατα. Τα πλάσματα όμως αυτά, ως στοιχεία του φανταστικού τόπου, είναι τα επινοήματα του νεαρού πρωταγωνιστή. Δεν είναι αυτόνομες εξωτερικές υπάρξεις. Είναι οι ενδότερες αντανακλάσεις και το πλήθος των εσωτερικών ετερωνύμων του Max. Και το μορφολογικό εύρος τους, εσωτερικά και εξωτερικά, μας αποκαλύπτει το εύρος των πτυχών του εαυτού του, ο οποίος αποτελεί τον πνευματικό πατέρα ολόκληρου αυτού του κόσμου. Και έτσι η πολυπόθητη ευημερία του τόπου αναφέρεται ουσιαστικά στην εσωτερική γαλήνη του Max, που προκύπτει αποκλειστικά απ`την επίτευξη, ή μη, της εσωτερικής ισορροπίας ανάμεσα σ`ένα πλήθος ετερόκλητων εαυτών.

Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή της αποτυχία του εγχειρήματος της βασιλείας του Max, αυτός επιστρέφει σοφότερος, με τη σοφία που προσθέτει κάθε ταξίδι, φανταστικό ή πραγματικό, αν το βιώνεις βαθιά και συνειδησιακά. Μαζί του, και εμείς ωριμότεροι...

Βαθμολογία: (6/10)

Γιώργος Ευθυμίου

---

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Τo φιλμ περιέχει το δυνατό concept, τον σκελετό του βιβλίου αλλά στην οπτικοποίηση χάνεται η «σάρκα» του κειμένου αφήνοντας, λιγάκι, μια αίσθηση ανούσιας πλοκής. Όσο δυνατή αλληγορία είναι το να κρυφτεί ο μικρός ήρωας μέσα στο στόμα ενός θηλυκού πλάσματος και να συνομιλεί μαζί του (ξανά σε μια άλλη «μήτρα» της μάνας, αυτή τη φορά εδρεύουσα στο ποιητικό «κέντρο» του λόγου, της συνείδησης) τόσο αδύναμη μοιάζει η εξιστόρηση, αυτό που σε πρώτο επίπεδο σε κάνει να παρακολουθείς με ενδιαφέρον τα συμβαίνοντα. Ωστόσο η εικόνα έχει κάποια αβαντάζ. Οι μεγάλες διαστάσεις, ο όγκος, το βάρος των πλασμάτων, αντιστοιχεί στις μεγεθύνσεις της παιδικής φαντασίας και στην απόδοση ενός υπαρξιακού άγχους ενώ (κι αυτό είναι το ενδιαφέρον) τα νευριασμένα ή χαρωπά πηδήματα που κάνουν στον αέρα, κόντρα στο εκτόπισμά τους, αποδίδουν την άλλη πλευρά της παιδικότητας, την ανάγκη για απόδραση από τις νόρμες και την ευελιξία αυτής της φαντασίας.

Βαθμολογία: (2.5/5)

Χάρης Καλογερόπουλος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.