---

The Petrified Forest (1936) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Το Πετρωμένο Δάσος
Νουάρ | 82' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 25/4/2005 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.05 % Αξιολόγηση:    (7.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Και πάλι θριαμβεύουν! Τα αστέρια του Human Bondage σε μια ταινία ανώτερη του θεατρικού!

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2005

The Petrified Forest - 1936

Ένα καλοστημένο δράμα θεατρικής προέλευσης και αντίληψης, επικεντρωμένο κυρίως στους χαρακτήρες και στον λόγο τους, είναι η ταινία που θεωρείται ότι έχρισε τον Bogart πρωταγωνιστή. Ο Bogart και ο Leslie Howard ερμήνευσαν τους αντίστοιχους ρόλους στην θεατρική παραγωγή του Broadway και ενώ φαινόταν τουλάχιστον φυσικό τον ρόλο του Duke να τον παίξει και στην οθόνη ο Bogie, η Warner Bros είχε διαφορετική άποψη και αποφάσισε αρχικώς να εμπιστευτεί τον ρόλο στον Edward G. Robinson. Υπολόγισε, βεβαίως, χωρίς την αντίδραση του στενού φίλου του Bogart, Howard, ο οποίος απείλησε ότι θα αποσύρονταν από την κινηματογραφική παραγωγή αν δεν αναλάμβανε ο Bogie τον ρόλο του Duke. Έτσι, ο ρόλος κατέληξε στον φυσικό του αποδέκτη, ο Howard παρέμεινε πρωταγωνιστής και ο Robinson αντιμετώπισε με ανακούφιση το γεγονός ότι δεν θα ήταν υποχρεωμένος να ερμηνεύσει έναν ακόμη ρόλο γκάνγκστερ.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα εστιατόριο/βενζινάδικο τοποθετημένο στην μέση του πουθενά στην έρημο της Αριζόνα. Το εστιατόριο διατηρούν ο Jason Maple μαζί με την κόρη του Gabrielle η οποία διαθέτει αταίριαστες με τον περίγυρό της καλλιτεχνικές ανησυχίες και αδημονεί να ξεφύγει από το κλειστοφοβικό περιβάλλον του εστιατορίου που δεν της προσφέρει τίποτε εκτός της συναναστροφής της με γέρους, ακαλλιέργητους και ανθρώπους χωρίς οράματα. Η ίδια είναι κόρη μίας γαλλίδας που σε κρίση έρωτα παντρεύτηκε στον Jason επειδή ήταν ωραίος μέσα στην στρατιωτική του στολή. Οι δύο ασυμβίβαστοι κόσμοι της καλλιεργημένης γαλλίδας και του άξεστου αμερικανού στρατιωτικού λίγο πριν συγκρουστούν οριστικά έδωσαν πνοή στην Gabrielle, η οποία ζει με το όνειρο να μεταβεί στην Γαλλία εκεί όπου ζει η μητέρα της. Στο βενζινάδικο ζει ακόμη ο Boze ένα άξεστο αλλά καλοκάγαθο χωριατόπαιδο που θέλει να παντρευτεί την Gabrielle και προσπαθεί να την κάνει να πάψει να ασχολείται με την ποίηση και την ζωγραφική κυρίως γιατί νιώθει ότι οι πνευματικές κατακτήσεις της Gabrielle την απομακρύνουν απ’ αυτόν και καθιστούν οξύμωρο το ζευγάρωμά τους. Μία μέρα καταφτάνει ο Alan Squier, ένας περιηγητής χωρίς σκοπό, που θα αγγίξει την καρδιά της καθώς αποτελεί το τελευταίο δείγμα – όπως λέει χαριτολογώντας ο ίδιος- ενός είδους προς εξαφάνιση. Αυτού των διανοούμενων. Καθώς η σχέση τους κυλάει και ανδρώνεται, ο Duke Mantee ένας διαβόητος ληστής καταλαμβάνει με τα παλικάρια του το βενζινάδικο και κρατάει ομήρους όλους τους παρισταμένους. Ο Alan Squier θα κάνει μία περίεργη συμφωνία μαζί του: υπογράφει ένα χαρτί που καθιστά δικαιούχο των χρημάτων της ασφάλειάς του την Gabrielle και ζητάει από τον γκάνγκστερ να τον σκοτώσει προκειμένου να μπορέσει αυτή να ζήσει την ζωή που της αξίζει.

Η ταινία είναι ένα δράμα χαρακτήρων. Παρ’ όλο που οι ερμηνείες είναι στυλιζαρισμένες, οι διάλογοι σε ορισμένα σημεία υπερβολικοί και το σκηνικό περιβάλλον φτωχό – με άλλα λόγια η συγκεκριμένη κινηματογραφική απόδοση διαφέρει ριζικά από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετώπιζε ο σύγχρονος κινηματογράφος το θεατρικό έργο - ωστόσο το κείμενο είναι εξαιρετικά δυνατό. Γρήγορα κανείς αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μία αλληγορία. Σ’ αυτό το εστιατόριο συγκρούεται ο κόσμος των διανοούμενων με αυτόν των ακαλλιέργητων, συγκρούεται η intellectuelle Ευρώπη με τους καουμπόηδες της Αμερικής και κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος γιατί και οι δύο πλευρές έχουν ευθύνες. Η μεν διανόηση – κυρίως η ευρωπαϊκή- χρεώνεται την αποτυχία της να αρθρώσει ριζοσπαστικό και επαναστατημένο λόγο, έναν λόγο που όφειλε να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου, που να μπορεί να διεκδικεί αξιοπρέπεια και δικαιώματα για όλους, οι δε φορείς της νέας ιδεολογίας , αμερικανοί, φέρουν την ευθύνη της καταπάτησης κάθε ιδεώδους προκειμένου να ανορθώσουν ένα έθνος. Ο κάθε ένας κουβαλάει τον σταυρό του. Και είναι βαρύς. Η ελπίδα? Η ελπίδα προσωποποιείται στην Gabrielle η οποία αποκτά ξαφνικά και εξ αιτίας μίας τελικής επιφοίτησης του Alan Squier, τα εφόδια για να επιδιώξει την αφύπνιση κάθε βολεμένου. Η ευθύνη περνά στα χέρια της πλέον. Το τι θα κάνει στο εξής παραμένει ένα αναπάντητο από την ταινία ερώτημα.

Δύο επιμέρους ζητήματα που προκύπτουν στην ταινία και πάντα με εκπλήσσουν αφορούν στη θέση της γυναίκας αλλά και σ’ αυτή των έγχρωμων ηρώων. Ακριβώς επειδή πρόκειται για μία mainstream ταινία της εποχής , εκπλήσσει το γεγονός ότι η γυναικεία παρουσία στο φιλμ είναι κάτι παραπάνω από συμπληρωματική και ότι δεν αποτελεί μόνο το ρομαντικό άλλοθι της ιστορίας. Η γυναίκα στην ταινία παρουσιάζεται ως σκεπτόμενος και προβληματισμένος ενήλικας που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και στο τέλος, η δύναμη τους μυαλού της και η εγκαρτέρησή της την δικαιώνουν και την καθιστούν απολύτως ικανή να αποτελέσει τον φορέα της ελπίδας.

Ανάλογα, προκαλεί εντύπωση ο λόγος του Slim έγχρωμου μέλους της συμμορίας του Mantee, ο οποίος επιπλήττει τον σωφέρ ενός επισκέπτη του εστιατορίου για την δουλικότητα που δείχνει στον αφεντικό του, κυρίως όμως γιατί έχει αφήσει την μοίρα του στα χέρια αυτού του αφεντικού. Ένα μάλλον ριζοσπαστικό σχόλιο που δύσκολα συναντιέται σε ταινίες της δεκαετίας του 30, ταινίες που για να γυριστούν έπρεπε να πληρούν τις προϋποθέσεις του Κώδικα Hayes.

Αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής παραμένει ο Leslie Howard. Λεπτεπίλεπτος και ευαίσθητος, με ένα κατεξοχήν παρουσιαστικό Άγγλου ευγενή πρεσβεύει σ’ αυτό το δράμα. Δένει αρκετά καλά με την συμπρωταγωνίστρια του (άλλωστε έχουν συναντηθεί και σε άλλα φιλμ – Of Human Bondage, It’s love I’m after) και ερμηνεύει με σύνεση και μέτρο τον κουρασμένο περιηγητή που προς το τέλος του ταξιδιού του βρήκε αυτό που γύρευε. Έναν άνθρωπο ικανό να προωθήσει αυτά που πίστευε και που συχνά τον απογοήτευσαν. Αν και μετρημένη η ερμηνεία του σε ορισμένα σημεία καταφεύγει σε μελοδραματισμούς, αυτό είναι όμως και ένα χαριτωμένο χαρακτηριστικό του. Οφείλω βέβαια να πω ότι απέναντι σε μία ανατρεπτική Davis και έναν σκοτεινό Bogart ο Howard φαντάζει ελαφρός παρωχημένος χωρίς αυτό να πλήττει καίρια την ποιότητα της ερμηνείας του.

Ο Bogart αρκείται σε έναν δεύτερο ρόλο που αποδεικνύεται ρόλος κλειδί και για το φιλμ και για την καριέρα του. Συγκλονιστικά σκοτεινός, ανερμήνευτα «κακός» προδιαγράφει το προφίλ των ρόλων που θα ακολουθήσουν. Ρόλοι αντιηρώων, ρόλοι περίπλοκων σκληρών, ρόλοι γκάνγκστερ, ρόλοι απόκληρων.... Ο Bogart είναι βαθιά νουάρ. Και εδώ το αποδεικνύει περίτρανα. Για την ερμηνεία τούτη μελέτησε πολύ την προσωπικότητα του Dillinger ενός θρυλικού ληστή τραπεζών πάνω στον οποίον υποτίθεται ότι βασίζεται ο χαρακτήρας του Mantee θέλοντας να παρουσιάσει έναν ρεαλιστικό «κακό».

Η Bette Davis, εξαιρετικά νέα, χωρίς ακόμη ξεκάθαρα προσδιορισμένο προφίλ παρ’όλο που ήταν ήδη κάτοχος ενός όσκαρ για την ταινία Dangerous ερμηνεύει την Gabrielle με τον αναμενόμενο τρόπο, αφήνοντας όμως ανά τακτά χρονικά διαστήματα να διαφανεί ότι ο τρόπος που προσεγγίζει και θα προσεγγίζει τους ρόλους της εφεξής, δεν είναι κοινός. Αν και σε πρώτη ανάγνωση διαπιστώνεται μία γλυκύτητα και μία χαμηλών τόνων προσέγγιση μία επιμελής θέαση θα σας αποκαλύψει στοιχεία μίας πολύ πιο ανορθόδοξης σκιαγράφησης της προσωπικότητας της Gabrielle από την έτσι και αλλιώς «δύσκολη» σε όλα της ηθοποιό.

Μία διεκπεραιωτική σκηνοθεσία, ένα αδιάφορο σκηνικό περιβάλλον στημένο για να καλύψει το μίνιμουμ των αναγκών, η έλλειψη δράσης και κάποια προβληματάκια στο μοντάζ είναι αδυναμίες που εύκολα θα εντοπίσετε στο φιλμ. Ωστόσο το φιλμ παραμένει των πρωταγωνιστών και οι ερμηνείες είναι αυτές που το δικαιώνουν και του δίνουν την θέση που του αξίζει στην ιστορία.

Βλέποντας την ταινία γίνεται φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μία κινηματογραφική γραφή που πλέον έχει εκλείψει. Η ζωντάνια των ερμηνειών και η εμβάθυνση σε πάντα επίκαιρα ζητήματα, όμως, την καθιστούν ακόμη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδιαιτέρως δε, ως δείγμα ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου με εξαιρετικά πλούσιο λόγο.

Βαθμολογία: (6/10)

Αλκηστις Χαρσούλη (It`s a Classic!)

---

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Το ομώνυμο θεατρικό έργο του Robert E. Sherwood αποτέλεσε τη βάση για αυτήν την ταινία παραγωγής 1936. Το Πετρωμένο Δάσος είναι κατά ουσίαν μια ατμοσφαιρική ταινία που εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου σε ένα απομακρυσμένο βενζινάδικο στη μέση της ερήμου της Αριζόνα. Από εκεί περνάει ένας περιπλανώμενος συγγραφέας (Leslie Howard) που ταξιδεύει με ωτοστόπ και γνωρίζει την κόρη του ιδιοκτήτη (Bette Davis) με τα μεγάλα και εκφραστικά μάτια. Ερωτεύονται κεραυνοβόλα αλλά η εξέλιξη δεν θα είναι τόσο ρόδινη αφού από κει περνάει ο κυνηγημένος γκάνγκστερ (Humphrey Bogart) με τη συμμορία του και κρατάει σε ομηρία όλον τον κόσμο. Πέρα από την θεατρικότητα και την έντονη στατικότητά της, η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στον ανιδιοτελή και μη-εγωκεντρικό έρωτα.

Ο Bogart με αυτήν την ταινία έγινε διάσημος εν μια νυκτί που λένε, και αυτό το οφείλει βασικά στον ίδιο τον Howard. Αν και συμμετείχε στο καστ που ανέβαζε την παράσταση στο Broadway, οι παραγωγοί θέλανε τον Edward G. Robinson στη θέση του. Ο Howard ήταν αυτός που επέμεινε και έπεισε τους παραγωγούς να τον συμπεριλάβουν στο κινηματογραφικό καστ. Ο Bogart είχε να το λέει σε όλη του τη ζωή ότι χρωστούσε την καριέρα του στον Howard. Σαν φόρο τιμής, ονόμασε Leslie την πρώτη του κόρη. Από κει και έπειτα ο Bogart υπέγραψε συμβόλαιο με τη Warner και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ζήσης Μπαρτζώκας (5Χ5 on Cult by Zisis: Forgotten Bogart)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.