---

Delivery (2004) - Γνωστό και ως: Delivery (2004)
Δραματική | 100'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 15 Οκτ 2004 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 12/04/2005 Διανομή: ΕΚΚ Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: 0.41 % Αξιολόγηση:    (6.68/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια ταινία για τη «σκοτεινή» πλευρά της πόλης. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

23 Σεπτεμβρίου 2004

Στην ενδέκατη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Παναγιωτόπουλος μας ξαφνιάζει με μια σκοτεινή ιστορία για τους ανθρώπους του περιθωρίου στις μεγαλουπόλεις και ιδιαίτερα στην Αθήνα, όπου διαδραματίζεται το Delivery. Ήρωάς του, ένας σιωπηλός νεαρός χωρίς όνομα, χωρίς ιστορία, ένας νεαρός που «δεν έρχεται από πουθενά και δεν πηγαίνει πουθενά». Χωρίς όνειρα, χωρίς γνωστούς, μόνος ανάμεσα στο πλήθος, θα ψάξει τρόπους για να επιβιώσει. Στην πιτσαρία που θα βρει δουλειά ως delivery boy, θα γνωρίσει τον έρωτα από μια κοπέλα που επίσης δεν έχει όνομα, όπως και όλοι οι χαρακτήρες που περνούν απ’ την οθόνη και θα βρει για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του κάτι που τον συγκινεί, κάτι για το οποίο αξίζει να ζει, όμως τα όνειρά του θα διαλυθούν απ’ την ωμή πραγματικότητα.

Ένα δράμα χαρακτήρων, που βάζει στο κέντρο του ενδιαφέροντος τούς ανθρώπους που οι μεγαλουπόλεις θέλουν να κρύψουν (και ειδικά οι «ολυμπιακές πόλεις»…), τους άστεγους, μετανάστες, ναρκομανείς, τους «χαμένους» και «περιθωριακούς», τους ανθρώπους χωρίς όνομα. Ένας μελαγχολικός φακός, εστιάζει στα πρόσωπα που έχουν τόσα να πουν, προτιμούν όμως να μένουν σιωπηλά.


Ο άντρας που δίνει νερά στα φανάρια (ο Ερρίκος Λίτσης του Σπιρτόκουτου σε έναν απαιτητικό ρόλο, τα καταφέρνει περίφημα!) πρώην νεκροθάφτης και νυν χαφιές που διαμένει σε ένα άθλιο υπόγειο χωρίς φώτα, ο ιδιοκτήτης της πιτσαρίας (θυμηθείτε τον καφετζή του Εργένη, σε παρόμοιο ρόλο, εξίσου απολαυστικό) που το μόνο που έχει είναι οι σοφιστείες του, ο ευτραφής υπάλληλος της πιτσαρίας που «έχει σιχαθεί τον έρωτα», η υπάλληλος της ίδιας πιτσαρίας (πολύ δυνατή ερμηνεία για βραβείο απ’ την Αλεξία Καλτσίκη) που αντικαθιστά τα όνειρά που είχε όταν ήρθε στην «πρωτεύουσα» με τη δόση της, ο ρακένδυτος που ξέρει τη γλώσσα του σώματος των γυναικών σαν την παλάμη του…

Μια υπέροχα κινηματογραφημένη Αθήνα, γωνιές που τις θεωρούμε βρώμικες, στέκια που όταν περνάμε, αν δεν δυσανασχετούμε απλά περνάμε αδιάφορα, παρουσιάζονται μέσα απ’ το φακό του Παναγιωτόπουλου σε όλη τους την αλήθεια. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, υπάρχουν κι αυτές οι γειτονιές, μοιάζει να λέει. Και καταφέρνει να μας παρασύρει, τόσο που βγαίνοντας από την σκοτεινή αίθουσα να θέλουμε να τους αναζητήσουμε γύρω μας. Ο Παναγιωτόπουλος διεκδικεί και καταφέρνει να μας πείσει να κοιτάξουμε γύρω μας, χωρίς μελοδραματισμούς και ηθικολογίες. Απλά παρακολουθώντας τις ιστορίες των ηρώων του, που μοιάζουν πέρα για πέρα αληθινές. Και οι ιστορίες και οι ήρωες.


Το Delivery απέσπασε πολύ καλές κριτικές στα Φεστιβάλ Βενετίας και Μόντρεαλ όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Πέρσι, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε ρετροσπεκτίβα τού έργου του. Μάλλον βιάστηκαν. Έπρεπε να περιμένουν μέχρι φέτος, για να τον βραβεύσουν για τη νέα του ταινία. Για την απλότητα και την αλήθεια της, την χωρίς ανούσιους εντυπωσιασμούς σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τους χαρακτήρες, το δυνατό και λυτρωτικό φινάλε του.

Το Delivery, μια ταινία πολιτική, αναφέρεται στους «εξόριστους» τον μεγαλουπόλεων, με τρόπο που θυμίζει Mike Leigh. Αρκετά συχνά ο Παναγιωτόπουλος ασχολούνταν με ανθρώπους του περιθωρίου, αυτή όμως είναι ίσως η πιο ώριμη ταινία του σκηνοθέτη, η πιο σοβαρή προσέγγιση του θέματος που έχει απασχολήσει αρκετές φορές, τις περισσότερες ανεπιτυχώς, τον ελληνικό κινηματογράφο.

Βαθμολογία: (8/10)
Γιάννης Δηράκης

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.