---

Pierrot le Fou (1965) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Τρελός Πιερό - Γνωστό και ως: Ο Δαίμων της 11ης Ωρας Pierrot Goes Wild
Σινεφίλ | 110' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γαλλικά - Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.16 % Αξιολόγηση:    (7.23/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Ένα σινεφιλικό στολίδι για όσους αντέχουν ένα σινεμά υψηλής νοημοσύνης. Ο αρχιερέας τής Νουβέλ Βαγκ είπε να καταρρίψει κάθε κανόνα αφήγησης, διατηρώντας έναν σταθερό κορμό αυτής. Πώς το πετυχαίνει; Πολύ απλά, η ροή της πλοκής συνεχίζεται κανονικά, αλλά όσα ακούτε κι όσα συμβαίνουν δεν βγάζουν και πολύ νόημα πάνω στον κεντρικό άξονα. Φάλτσα συγχορδία; Το αντίθετο. Είναι σαν να παρακολουθείς δύο έργα, το ένα άκρατα φιλοσοφικό και το άλλο μεταμοντέρνο νουάρ. Μια μίξη που μοναχά ένας τρελός θα έκανε να λειτουργήσει κι ο Godard είναι από τους τρελούς της έβδομης τέχνης που αγαπήσαμε…

Η επανάσταση που επιτυγχάνει η ταινία επί των καλλιτεχνικών συμβάσεων δεν σταματάει σε όσα είπαμε. Επιμέρους και σχεδόν σε κάθε σκηνή, κάτι δεν πάει στα καλά του. Το αξιοπερίεργο ακολουθεί το προσβλητικό και η φορμαλιστικού τύπου φωτογραφία ακολουθεί την συμβατική. Ένα σουρεαλιστικό road-movie με δύο ήρωες που δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για την μοίρα τους, που μηδενίζουν ακόμα και την ίδια την επανάσταση των 1960. Υπάρχει, όμως, ένα μικρό πρόβλημα στο όλο θέμα, στο οποίο ο Godard δεν θα μπορούσε να έχει απάντηση. Καθώς η ταινία κυλάει, συνηθίζουμε την ανάποδη λογική και το ανάποδο έχει πλέον γίνει ίσιο. Αναζητούμε πια έναν εξτρεμισμό τον οποίο ο δημιουργός δεν θέλει να πάει στα πέρατα των άκρων. Δηλαδή, μας κακομαθαίνει και μας αφήνει. Είναι τρελός αυτός ο Γάλλος...

Βαθμολογία: (4/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2005

«Ο Βελάσκεθ, μετά τα πενήντα, δε ζωγράφιζε ποτέ πια κάτι συγκεκριμένο. Γύριζε γύρω από τα αντικείμενα μαζί με τον αέρα και το λυκόφως… έπιανε μέσα στη σκιά και την διαφάνεια των φόντων τις χρωματιστές δονήσεις από τις οποίες δημιουργούσε το αόρατο κέντρο της σιωπηλής του συμφωνίας. Δεν κρατούσε πια από τον κόσμο…». Για όσους έχουν μάτια και βλέπουν, ιδού ο ορισμός του ιμπρεσιονιστικού, αναρχικού αριστουργήματος του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, που σηματοδοτεί και την έναρξή του: ένα φιλμ που δε μιλάει για τους ανθρώπους, αλλά για αυτό που τους περιβάλλει, τους ενώνει και τους παγιδεύει. Ο πάπας της nouvelle vague ιχνηλατεί την γαλλική γεωγραφία και τα σημαινόμενά της και αφήνει το ασυνείδητό του να πάρει σάρκα και οστά. Το αποτέλεσμα θα είναι μια βομβιστική επίθεση στα θεμέλια όλων των παραδεγμένων κινηματογραφικών ειδών και κανόνων –το γκαγκστερικό φιλμ μετατρέπεται σε κωμικό παράλογο, ενώ το love story αυτο-υπονομεύεται. Κι όμως, το «τελευταίο ρομαντικό ζευγάρι» θα επιβιώσει, ακόμα κι αν χρειαστεί να μεταμορφωθεί σε ήλιο και θάλασσα.

Βαθμολογία: (10/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

(Μέσα σε ένα zeppelin…)
- Πετάει πετάει ο…ΓΑΙΔΑΡΟΣ!
- Πετάει!
- Πετάει ο γάιδαρος βρε; Έχασες! Σειρά σου...
- Πετάει πετάει…το ZEPPELIN!
- Πετάει!
- Πετάει το zeppelin, τι λες τώρα;
- Δεν πετάει, χαχαχα!
- Που λες αδερφάκι μου μιας και εμείς εδώ δεν βλέπω να πετάμε τίποτα, στάσου να σου πω τι έκανα χθες. Πήγα σε θερινό για ταινιούλα!
- Και ποιο είδες;
- Έπαιζε το Pierrot le Fou - Ο τρελος Πιερο του Jean-Luc Godard! Άλλα κόλπα!
- Μη μου πεις ότι σ’ άρεσε;
- Ε βέβαια και μ΄ άρεσε! Όχι, όχι κάτσε, πριν αρχίσεις τις γκριμάτσες άσε με και θα σου εξηγήσω το γιατί! Κατ’ αρχάς δικαιολογεί τον τίτλο της αντιπροσωπευτικότερης road movie της Nouvelle Vague γιατί πραγματεύεται την πορεία της σχέσης ενός ζευγαριού μέσω περιπλανήσεων και είναι γεμάτη με πειραματισμούς, χαρακτηριστικούς του Godard. Άσε που είναι γεμάτη με σημειολογικά στοιχεία και συμβολισμούς! Να αρχίσω από τα μονόχρωμα πλάνα στο συμπόσιο της υψηλής κοινωνίας που συμμετέχει ο Ferdinand (Jean-Paul Belmondo); Ο Godard χρησιμοποιώντας κόκκινα, κίτρινα και πράσινα φίλτρα “πακετάρει” αυτές τις σκηνές λες και είναι δώρο σε περιτύλιγμα, προϊόν εμπορικής συναλλαγής. Οι ατάκες των παρευρισκομένων είναι δανεισμένες από τηλεοπτικά σποτάκια και συμβολίζουν την παρακμιακή κοινωνία της οποίας είναι μέλος ο Ferdinand, όχι όμως αφομοιωμένο κομμάτι της! Αναζητά τρόπο να διαφύγει και τον βρίσκει στο πρόσωπο της Marianne (Anna Karina). Παράλληλα ο Godard εκφράζει και τις πολιτικές του ανησυχίες! Το σκετσάκι που εφευρίσκουν ο Ferdinand και η Marianne για να διασκεδάσουν Αμερικανούς τουρίστες δε είναι τίποτα λιγότερο από ένα καυστικό σχόλιο για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Αμ οι πάμπολλες αναφορές σε λογοτεχνικά έργα και πίνακες ζωγραφικής τι σου λένε; Όπως για παράδειγμα το έργο του William Hurrell Mallock “The New Paul and Virginia” (η ιστορία δύο ναυαγών σε έρημο νησί) που διαβάζει ο Ferdinand στο νησί με τη Marianne. Και να φανταστείς ότι οι περισσότερες σκηνές στο Pierrot le Fou-Ο τρελος Πιερο, ιδίως αυτές των διαλόγων μεταξύ του ζευγαριού, είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού. Και τελειώνοντας, άλλη μια καινοτομία είναι η αναγνώριση της ύπαρξης του κινηματογραφικού φακού από τους ηθοποιούς, μιας και απευθύνονται άμεσα στους θεατές!
- Πολύ κουλτούρα βρε αδερφάκι μου! Θα συμφωνήσω ότι συνέβαλε στην καλλιτεχνική απελευθέρωση του σκηνοθέτη. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη αξία. Ως εκεί όμως! Δεν πιστεύω ότι ανταποκρίνεται στα αισθητικά κριτήρια του σημερινού θεατή.
- Ώπα! Δεν φυσάει!
- Αυτό σου λέω κι εγώ, δεν με συγκίνησε!
- Μωρέ άσε την ταινία, δεν έχει αέρα! Σηκωνόμαστε! Αέραααααα!

Βαθμολογία: (4/10)

Δημήτρης Παπαροϊδάμης

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.