πραγματικη ζωη 

Κι ομως, ειναι ακριβως αυτος ο μηδενισμος, η κατακλειδα της ταινιας. Δεν γινεται απολυτως τιποτα, οπως και στην πραγματικη ζωη δεν γινεται τιποτα. Οι ηρωες ζουνε σε μια ουτοπια, σε μια ιδανικη κατασταση: Ειναι νεοι, ωραιοι και φραγκατοι. Ζουν την απολυτη φοιτητικη ζωη με αφθονο σεξ, ατελειωτα παρτυ και ολων των λογιων τις καταχρησεις. Κι ομως, ακομα κι ο ιδιος ο παραδεισος μοιαζει να ξεθωριαζει απο το πολυ χρωμα, αφου απο πισω ειναι κενος και επιπεδος.
Ένας απο τους ηρωες λεει χαρακτηριστικα στην αρχη: "Προσποιουμαι το βρυκολακα... χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια... γιατι αυτο ειμαι". Η ταινια ειναι μια ατελειωτη εναλλαγη πλανων (μερικα απο τα οποια ειναι πραγματικα ευρηματικα απο σκηνοθετικης πλευρας), που ομως δεν καταληγουν πουθενα, με κορυφωση στο τελος, οπου ενας χρονος ταξιδιων κι εμπειριων γινεται ενας πενταλεπτος καταιγισμος εικονων απο διαφορες χωρες και καταστασεις, αφηνοντας τον ηρωα στο τελος να αναρωτιεται αν πισω απο τη μασκα που φοραει υπαρχει πραγματικα καποιο προσωπο.
Και μεσα στη συνολικη απουσια νοηματων, οι ηρωες ψαχνουν απεγνωσμενα για νοημα στον ερωτα, εναν ερωτα ομως εξισου ψευδη με τα υπολοιπα καθως το αντικειμενο του ποθου τους επιλεγεται απο μια διαστροφη της τυχης και μονο - και απο τιποτε αλλο. Ο καθενας να κυνηγαει αυτον που δεν μπορει να εχει, χωρις καν να ξερει γιατι, και χωρις καν να ξερει και ο αλλος γιατι οχι.
Δεν ειμαι μηδενιστης, αλλα βλεποντας αυτην την ταινια, αναρωτηθηκα για μια ακομα φορα: Γιατι ξυπναω καθε πρωι και παω στη δουλεια; Γιατι τα βραδυα αραζω με τις ωρες στην τηλεοραση; Γιατι τα Σαββατα τρεχω στα μπαρακια; Γιατι περυσι τα ειχα με τη Μαρια, φετος με την Ελενη και του χρονου με την Κουλα; Υπαρχει πραγματικα καποιο νοημα στις πραξεις μου; Στις πραξεις σας;
Ειναι συνειδητες επιλογες; Ή μηπως απλα γινονται; Έτσι απλα... κι εμεις απλα ακολουθουμε;
Ιωάννης Πρωτονοτάριος

Έτσι κι ετσι...
6/10
d