---

Kill Bill: Vol. 2 (2004) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Kill Bill Vol. 2 - Γνωστό και ως: Quentin Tarantino`s Kill Bill: Volume Two
Δράση | 136' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 30 Απρ 2004 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 23/11/2004 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Καντονεζικά - Μανδαρινικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: 0.18 % Αξιολόγηση:    (7.97/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Σάββατο 1 Μαΐου 2004 - 00:58

Που τα αφήσαμε στο Vol. 1? Α. ναι… Η Bride (Uma Thurman) αφού ξεκλήρισε κόσμο και κοσμάκη (κυρίως τους δυο πρώτους στόχους από την ομάδα DiVAS), στο Vol. 2 επιστρέφει για να συνεχίσει το θεάρεστο της έργο, με σκοπό τελικά να εκδικηθεί τον Bill (David Carradine)…

Η σύνδεση των δυο φιλμ γίνεται επιτυχημένα στις πρώτες σεκάνς οι οποίες είναι υπέροχα ενδεδυμένες σε μαυρόασπρες αποχρώσεις, προμηνύοντας ότι το movie-genre tribute του Tarantino θα συνεχιστεί αμείωτα και στο βου μέρος της διλογίας… Μην ξεχνάμε ότι η ταινία ουσιαστικά δεν εκτυλίσσεται στον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια all-time movie πραγματικότητα και αυτό από μόνο του ίσως να ξεδιαλύνει πολλές απορίες… Εδώ, το γιαπωνέζικο anime (θυμηθείτε το υπέροχο κινούμενο στο 1) απουσιάζει δίνοντας τη θέση του σε μια πιο δυτική προσέγγιση καθώς όλα εκτυλίσσονται σε αμερικανικές έρημους… Στην έρημο λοιπόν, η Bride συναντά τον Budd (Michael Madsen) και ο Tarantino αιφνιδιάζει καθώς το καλά ακονισμένο σπαθί της μοιάζει old-story μπροστά στο shotgun του Budd… Συνειρμικά φέρνοντας στο νου μια διάσημη σκηνή από Indiana Jones, όπου ένας επικίνδυνος διώκτης του Indy, τον απειλεί άμεσα με μαστίγιο και εκείνος απλά βγάζει ένα πιστόλι και τον σωριάζει… Όπως και ναχει, ο Tarantino, το διασκεδάζει χαρακτηριστικά με περισσότερους διάλογους αυτή τη φορά, διανθισμένους από εξαιρετικό χιούμορ (σήμα-κατατεθέν του) και με μια τάση να ξεδιπλώσει περισσότερο τον κόσμο των ηρώων του…

Και ενώ στο 1, η δράση ήταν κραυγαλέα, με φοβερές μάχες, και στάμπες αίματος παντού στην κιτρίνη φόρμα α λα Bruce Lee της Thurman, εδώ έχουμε μια μεγάλη αλλαγή στο ύφος… Ο ερχομός στην επιφάνεια, της ιστορίας της με το Bill, φέρνει μαζί του και την πιο μαλακή της πλευρά και αυτό επιτρέψτε μου, με ξενέρωσε αρκετά… Καθώς έχεις την αίσθηση ότι ο ρυθμός από ένα σημείο και μετά έχει πολλά κενά και οι συγκρίσεις με το ..διαολεμένο από αυτή την άποψη, 1, είναι αναπόφευκτες… Η pop-splatter αισθητική και η αχαλίνωτη τρέλα που διακατείχε το 1, εδώ δίνει τη θέση της σε λιγότερες δόσεις των πρώτων και περισσότερους (ευφάνταστους, παρόλα αυτά) διάλογους και πίσω από αυτά ξεπηδά και ένα σενάριο με την μητρική στοργή της Bride να αντιπαρέρχεται με την αιμοδιψή της φύση που όλοι λατρέψαμε…

Πάντως, πέρα από τις ενστάσεις, η ταινία παραμένει αρτιστικά άρτια και στυλιζαρισμένη και έχει …χάρες που το 1 (που θεωρώ καταπληκτικό) δεν είχε… Το πρώτο μισάωρο που κορυφώνεται στο …θάψιμο της Bride ζωντανής είναι σπουδαίο, με τον Quentin να χειρίζεται με το καλημέρα το σασπένς με τρόπο μοναδικό εκπλήσσοντας τον ανυποψίαστο θεατή, συνηθισμένο σε προδιαγεγραμμένη σεναριακή εξέλιξη… Σε αυτήν την κορυφαία στιγμή έρχεται να προστεθεί και ο καταπληκτικός David Carradine, η φιλική προσωποποίηση του Bill που στο 1 δεν είδαμε ποτέ, ο οποίος αναδεικνύει μοναδικά το ρόλο του και σίγουρα είναι μια μυστήρια και γοητευτική φιγούρα. Η γρεζα της μπάσας φωνής του κάνει κάθε ατάκα του να στέκεται μεγαλόπρεπη δίπλα στο μύθο που έχτισε το 1 γύρω από το πρόσωπο του… Πολύ καλές στιγμές προφέρουν και η ξεκαρδιστική περσονα του Pai Mei (Chia Hui Liu), σε μια καρικατούρα δάσκαλου γιαπωνέζικων πολεμικών τεχνών, η -καλύτερη απ’οτι περίμενα- Daryl Hannah που στο ρόλο της Elle Driver απλά διαγράφει το κινηματογραφικό της παρελθόν της ως αδίστακτη και η πιο επικίνδυνη εκ των DiVAS… Όσο για τη Thurman, η υπέροχη στο 1, δεν είναι τόσο υπέροχη και εδώ και αυτό, κακά τα ψέματα, οφείλεται και στο ότι ο ρόλος της εδώ είναι πολύ πιο απαιτητικός και πολυδιάστατος…

Συνολικά όμως, η διλογία του Kill Bill είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα του Tarantino και όσο και αν το τέλος της δεν θα επιζήσει στη μνήμη μας, τα υπόλοιπα 3/4 της περιείχαν σκηνές ανθολογίας και μια αξιαγάπητα διαολεμένη καρτουνίστικη διάθεση (και τρέλα) και πολλές δόσεις έξυπνου χιούμορ το οποίο δε χορταίνουμε… Και πώς να μην εκτιμήσεις το πιο movie-loving πόνημα από έναν τόσο ιδιαίτερο και αγαπημένο κινηματογραφιστή…

Βαθμολογία: (7,5/10)

Μιχάλης Χαραλαμπάκης

---

Παρασκευή 23 Απριλίου 2004

“Here is a director who seems to enjoy cold-blooded killers and their amoral ways of toying with victims and exerting their power over them. In a time when the news is filled with accounts of terrorism, Tarentino makes revenge into a holy pursuit animated by righteous indignation. In a time when real people are dying at the hands of the vengeful, Tarantino tries to put us into the mind of a ruthless woman whose yearning for payback is unrelenting”
Frederic and Mary Ann Brussat, Spirituality and Health

Το δράμα της υποφαινομένης
Πρίν το παρόν μου πόνημα διάβασα πολλές κριτικές για το Kill Bill 2. Παρέθεσα το πιο πάνω απόσπασμα των κ.κ. Frederic και Mary Ann Brussat γιατί μου φάνηκε ένα από τα πιο αστεία και γιατί πρέπει να ευθυμήσω λίγο... από το πρωί που είδα το Kill Bill 2 νιώθω τα πιο βασανιστικά γλυκόπικρα συναισθήματα: τα ίδια που νιώθεις όταν βλέπεις έναν νεανικό σου έρωτα (όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο κλπ...) ή όταν βάζεις εσκεμμένα την γλώσσα σου πάνω στο σφράγισμα που έκανες λίγο πιο πριν... Και όλα αυτά γιατί δεν έχω τίποτα πλέον να περιμένω από την φετινή κινηματογραφική σεζόν, ίσως τίποτα και από την επόμενη. Δεν έχω τίποτα πλέον να ελπίζω. Μπας και ήταν το The return of the king αυτό που προσδοκούσα με αγωνία; No way, ειδικά αφού είδα τις ζογκλερικές αυθαιρεσίες του Jackson πάνω στο κλασσικό βιβλίο του Tolkien στο The two towers. Μπας και είναι ο Spiderman 2 αυτός που περιμένω; Όχι, όχι και πάλι όχι. Από τον περσινό Οκτώβριο που είδα το Kill Bill 1 τα βράδια καθόμουν και σκεφτόμουν πότε θα αξιωθώ να δω και την συνέχεια, πότε ο Tarantino και η Miramax θα με βγάλουν από την μιζέρια της άγονης αναμονής... Κατέβαζα για 3 μέρες από παράνομα sites το Kill Bill 1 με πολύ κακή ποιότητα, αγόρασα «μαύρο» OST από μαύρο πλανόδιο, αγόρασα «μαύρο» copy της ταινίας από το Πακιστανό αδέρφι του, ξημερώθηκα στην πόρτα του HMV την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του DVD, σύρθηκα, έκλαψα, αγωνίστηκα στήθος με στήθος να αρπάξω την κόπια... και περίμενα... Περίμενα να δω αν τελικά η Bride θα καθαρίσει όλα τα τρωκτικά...

Η ιστορία
Η Bride έχει αφήσει ήδη μισοτελειωμένη την εκδίκησή της στο 1. Η DiVAS μπορεί ήδη να θρηνεί δύο μέλη -την O-Ren Ishii και την Vernita Green αλλά η Bride έχει πολύ δρόμο ακόμα. Αρχικά πρέπει να ξεπαστρέψει τον αδερφό του Bill, τον Budd καθώς και την τρελή Elle Driver που αντίστοιχα την μισεί θανάσιμα... Στο ξηρό και western-like τοπίο του Τέξας, θηριώδεις μάχες θα ακολουθήσουν πριν η Bride κατορθώσει να βρει το κρυσφήγετο του Bill. Μα εκεί μια μεγάλη έκπληξη την περιμένει -η κόρη της.

Οι ηθοποιοί
Ο Tarantino είναι ερωτευμένος με την Thurman –πλατωνικά ή όχι δεν είναι κάτι που έχει ερευνηθεί... Παρομοιάζει, τηρουμένων των αναλογιών, αυτήν με την Marlene Dietrich, τον εαυτό του με μια geek ρεπλίκα του Josef Von Sternberg και στηρίζει ολόκληρη την ταινία πάνω της. Και η Thurman τον αποζημιώνει όμως. Και είναι απορίας άξιο το πώς η αψεγάδιαστη εμφανισιακά αλλά επιπέδου «Λάμψης» υποκριτικά Venus στο The adventures of baron Munchausen, μεταμορφώθηκε στην πιο αποτελεσματική φονική μηχανή μετά την Weaver στο Kill Bill… Πολυγραφότατη η Thurman, αποτελούσε πάντα χάρμα οφθαλμών ακόμα και σε αποτυχίες όπως το The Avengers και το Batman and Robin. Στο Kill Bill 2 όπως και στο 1 παραμένει όμορφη αλλά ταυτόχρονα είναι κάτι παραπάνω -η πεμπτουσία της Bride. Δεν μπορείς να την σκεφτείς με άλλο πρόσωπο. Μια ψευτο-σέξυ Bride με χείλια ροφού Jolie ή μια Loreal–γιατί σας αξίζει Jovovich δεν θα ήταν απλώς γελοιότητα, θα ήταν ιεροσυλία. Καμιά δεν μπορούσε να αποδώσει καλύτερα τον ψυχρό διεκπεραιωτισμό, το κινητήριο πάθος, την ψυχική οδύνη της έκπτωτης killer bee από την Thurman.

O Tarantino ως άλλος ερυθρός σταυρός, είναι επίσης γνωστός για την μοναδική του ικανότητα να ανασταίνει από καιρό πεθαμένες καριέρες. Ό,τι έγινε με τον Travolta στο Pulp Fiction επαναλαμβάνεται με τον Carradine στο Kill Bill 2. Ο αόρατος «ως τα πανθ’ ορά» Bill του 1, γίνεται ο πολύ πολύ ζωντανός Carradine του 2. Ο David Carradine πρωταγωνιστής της cult 70s σειράς Kung-Fu, έχει το τσακισμένο πρόσωπο των 68 του χρόνων, την υποκριτική δεινότητα ενος γεννημένου ηθοποιού, την στόφα ενός παραγνωρισμένου σταρ και την τεχνογνωσία όλων αυτών των ασιατικών πολεμικών τεχνών και λοιπών... κινέζικων. Όσο απών είναι στο 1 λοιπόν ο Carradine τόσο παρών είναι στο 2, δίνοντας, προς τέρψη των θεατών, τόσο θεαματικές μάχες με την Thurman όσο και φιλοσοφικές συζητήσεις/συζυγικά καυγαδάκια μαζί της...

H ταινία.
Πραγματικά το Kill Bill 2 –ή απλά Vol.2 που είναι και ο τίτλος αρχής- είναι πολύ διαφορετικό από το Kill Bill 1. Η βία είναι πολύ λιγότερη, το splatter πολύ μειωμένο και τα αποθέματα (έστω και σε black and white) ντοματοχυμού μας τελείωσαν στο 1 -κάτι που έκανε να αναστενάξουν με ανακούφιση οι λιγόψυχοι θεατές και σύσσωμοι οι κριτικοί (που ήταν ανέκαθεν λιγόψυχοι)... Έτσι, η αντικατάσταση της trademark ταραντινικής βίας με τον trademark ταραντινικό διάλογο ήταν μια αλλαγή που έγινε δεκτή ευχάριστα από το ελαφρώς σοκαρισμένο (λέμε τώρα...) και πολιτικώς ορθό κοινό. Όχι όμως ότι ο Quentin δεν περιμένει στην γωνία σε στυλ Norman Bates: Ο τρόμος είναι περισσότερος είτε μιλάμε για τον φριχτό θάνατο του Madsen, είτε για το θάψιμο της ζωντανής Bride, είτε για τον τελικό γατοκαυγά Bride και Elle. Ο Tarantino στο 2, δικαιώνεται και για έναν λόγο ακόμα -τόσο στην δική μου συνείδηση και των υπόλοιπων fans όσο και των υπόλοιπων θεατών που λανθασμένα θεώρησαν στιγμιαία το «άγαρμπο» κόψιμο της ταινίας σε δύο μέρη ως ένα φτηνό κόλπο των Weinstein και Σια για να μας φάνε το παραδάκι επί δύο. Ο Tarantino έπρεπε να κάνει δύο ταινίες. Είπαμε, ο Quentin μπορεί να μεγάλωσε, να πάχυνε, να τριγυρνά σε πρεμιέρες με τις κουκλάρες Thurman και Hannah αλλά η θεϊκή σπίθα παραμένει... Συνολικά 1 και 2 διαρκούν 258 λεπτά -αδύνατον να αποτελέσουν ποτέ μία ενιαία ταινία. Αντίστοιχα κρίμα θα ήταν τα αυτά 258 λεπτά να πετσοκοπούν βίαια προκειμένου να φτιάξουν ένα user-friendly εργάκι... Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ναι και εδώ έχουμε East meets West όπως μεγαλόσχημα υποστηρίζει και πραγματοποιεί το 1 αλλά με περισσότερο West και λιγότερο East. Τα samurai flicks περιορίζονται μόνο στο 1 -εδώ αντίθετα έχουμε spaghetti westerns και kung-fu movies και τα δύο μαζί στο μπλέντερ στις σωστές αναλογίες... και πέρα από όλους αυτούς τους «φόρους τιμής» κλπ που έχουν σωρηδόν γραφτεί όσον αφορά το Kill Bill και που και ο ίδιος ο Tarantino έχει επιβεβαιώσει, στο τέλος έχουμε και λίγο από Kramer vs Kramer, πονεμένες καρδιές και συζυγικές διαφωνίες - που σε αντίθεση με τις καθημερινές δικές μας - καταλήγουν σε samurai μάχες. Το τελευταίο χαρακτηριστικό (που «τραβάει» και αρκετά χρονικά) υποθέτω πως αποδυναμώνει την ταινία στα μάτια του αιμοσταγούς ταραντινικού οπαδού και αρχίζει να θυμίζει λίγο κάτι από τηλεταινία καλωδιακής. Προσωπικά είναι η μόνη μου ένσταση. Αναγνωρίζω όμως πως ο Quentin, με την περίεργη φάτσα του, την α λα Helmut Newton άποψη του για τις γυναίκες (dominatrix b*tches) και το ταπεινό βοηθός-σε-βίντεοκλάμπ παρελθόν του μιλάει στο Vol. 2 για τις σχέσεις των δύο φύλων με μεγαλύτερη οξυδέρκεια και φεμινισμό από οποιαδήποτε Μάιρα Παπαθανασοπούλου και Helen Fielding (πού τις θυμήθηκα αυτές; -μπλιαχ...): «Αυτό που εξαγριώνει περισσότερο έναν άντρα είναι το να τον κάνουν κερατά. Αυτό που εξαγριώνει περισσότερο μια γυναίκα είναι το να της πάρουν το παιδί της».

Βαθμολογία: (9/10) (Επειδή ακόμα δεν έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι «πότε θα γίνω μάνα;» προτιμώ ακόμα το Vol 1.)

Βασιλική Πολυχρονοπούλου

---

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2004

KILL BILL: VOL. 2

25 λέξεις - Η διαδρομή εκδίκησης της Νύφης, της γυναίκας που ο επικείμενος γάμος της πνίγηκε στο αίμα, έχει φτάσει κάπου στην μέση. Απομένουν μόνο οι πρώην συνεργάτες της, ο Μπάντ, η μονόφθαλμη Ελ και τέλος ο μέντορας της και πρώην αφεντικό, ο περίφημος Μπιλ…

Στο Ράφι – Δυστυχώς ναυαγήσαμε, αξιότιμε κύριε Tarantino! Αυτά είναι τα δυσάρεστα αποτελέσματα του να παίζεις με την φωτιά μετατρέποντας μια απλά συμπαθή σεναριακή ιδέα σε τετράωρο έπος και μάλιστα χωρισμένο σε δύο εντελώς διαφορετικές χρονικά ταινίες. Φυσικά για την ανοησία του Tarantino (και βέβαια της Miramax) δεν περιμένω καμία δικαιολογία και δεν νομίζω ποτέ να δοθεί με ειλικρίνεια μια απάντηση στο φλέγον ερώτημα. Αρκεί και μόνο το γεγονός πως - άσχετα αν δεν θέλει να το παραδεχτεί η παραγωγός – η διλογία του Kill Bill υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία. Λιγότερο καλλιτεχνικά, αφού το πρώτο κομμάτι σώνει κάπως την παρτίδα αλλά κυρίως εμπορικά αφού το κοινό έχει κρίση και δεν προτιμά τις κινηματογραφικές ταινίες σε συνέχειες. Και φυσικά αυτά τα περί δύο διαφορετικών ταινιών που ακούγονται είναι το λιγότερο κουταμάρες…




Και βέβαια είναι δύο διαφορετικές ταινίες, αφού μάλλον στην δεύτερη στέρεψαν τα χρήματα και το όλο κλίμα μοιάζει πολύ φτωχότερο. Οι θετικότερες στιγμές δε του πρώτου μέρους, η εκπληκτική μουσική συνοδεία των περιπετειών της Νύφης αλλά και η σπαθάρα – όπλο της δια χειρός Hattori Hanzo, απουσιάζουν ολοκληρωτικά. Τι απομένει? Πρώτον, δύο εντυπωσιακές ξανθιές κυρίες, η μια που εκ προοιμίου κερδίζει την μάχη σύμφωνα με το σενάριο, δηλαδή η Uma Thurman ως Νυφούλα και η άλλη που εδώ και είκοσι χρόνια - ίδια και απαράλλαχτη από τον καιρό του “Splash” και του “Summer Lovers” – έχει χαράξει ανεξίτηλα το όνομα της στην καρδιά μου και ονομάζεται Daryll Hannah. Δεύτερον, ένας για ακόμη μια φορά βαριεστημένος Michael Madsen, ένας υπέργηρος - που μου θέλει και τεκνοποίηση τρομάρα του - David Carradine (κάκιστη επιλογή από τον σκηνοθέτη) αλλά και ένας εξαιρετικός Chia Hui Liu που κερδίζει το χειροκρότημα στον ρόλο του εκπαιδευτή Pai Mei. Και τρίτον και τελευταίον, μια επίπεδη σκηνοθεσία από τον τόσο πολλά υποσχόμενο Quentin, που η έμπνευση του μάλλον φθίνει όσο περνά ο καιρός.




Disc – Με ευκολία θα μπορούσα να πω την λέξη «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ». Πρέπει να είναι η Ελλάδα η τελευταία χώρα που κυκλοφόρησε η ταινία – δίχως καμία ευθύνη της διανομέως εταιρίας Audiovisual – κοντά 4 μήνες μετά από την κυκλοφορία του δίσκου στην πολιτισμένη Ευρώπη. Φυσικά μέχρι να πάρω στα χέρια μου το δισκάκι επικρατούσε ένα άτυπο «α-μπε-μπα-μπλομ» προκειμένου να δω αν η εγχώρια έκδοση θα άγγιζε τα διεθνή στάνταρντς ή θα αποτελούσε απλά μια καρικατούρα όπως συνέβη άλλωστε στην έκδοση του πρώτου μέρους όπου υπήρχαν πολλές και δυσάρεστες ελλείψεις. Τελικά το φαινόμενα απουσίας της ηχητικής μπάντας DTS δεν επαναλήφθηκε – για όσους δεν το γνωρίζουν πρόκειται για μια από τις πιο καλογραμμένες ηχητικές μπάντες που έχω ακούσει, η οποία απουσίαζε επιδεικτικά από την ελληνική βερσιόν του πρώτου κομματιού του “Kill Bill” – κάτι που περιόρισε σημαντικά την σχετική απογοήτευση από την εξέλιξη της υπόθεσης.

Βέβαια σε κανένα σημείο ακόμη και αυτή η DTS δεν πλησιάζει τα επίπεδα της πρώτης ταινίας που διέθετε εξαιρετική μίξη ήχου αλλά και - το πιο σπουδαίο – ένα απίθανο σάουντρακ. Οπτικά αν εξαιρέσω τον (τεχνητό, μάλλον) κόκκο των ασπρόμαυρων πλάνων η ταινία αναπαράγεται περίφημα και δίχως πολλά και εμφανή προβλήματα.


Αγκάθι – για ακόμη μια φορά – η παντελής έλλειψη πρόσθετων, θα έλεγα μάλλον πως η Miramax κοροϊδεύει τον θεατή, βάζοντας απλά και μόνο ένα τρέιλερ, κάποιες βιογραφίες, στιγμές από την πρεμιέρα και κάποια υποτυπώδη πλάνα από τα γυρίσματα ως έξτρα σε έναν τίτλο που θεωρείτο υποψήφιο μπλοκμπάστερ. Αν είναι δυνατόν! Φυσικά τα πάντα συνηγορούν στην μελλοντική κυκλοφορία ενός δυναμικού σετ και με τα δύο φιλμ, που θα υπάρχει πληθώρα πρόσθετων και οι χιλιάδες φανς θα είναι τρισευτυχισμένοι που για μια ακόμη φορά ο Weinstein τους πήρε τα λεφτά.

Μμμμ… - Ειλικρινά, όσο περισσότερο παρακολουθώ το Volume Two, άλλο τόσο εκτιμώ πιο πολύ το One. Μήπως όταν θα βγει το Special Edition να κυκλοφορούσε και μια ακόμη εκδοχή που θα περιέχει αυτούσιο το πρώτο μέρος με δέκα πρόσθετα λεπτά από το δίχως καμία έμπνευση και μελέτη συνέχεια του?

KILL BILL: VOL. 2 – (5/10) ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (7/10) EXTRAS – (2/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.