---

Duplex (2003) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Συγκάτοικοι με το Ζόρι
Κωμωδία | 89' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 9 Ιουλ 2004 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 3/12/2005 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.02 % Αξιολόγηση:    (4.39/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ο Αλεξ και η Νανσυ βρήκαν τελικά το σπίτι των ονείρων τους... Και μετακόμισαν εκεί.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Σάββατο 26 Ιουνίου 2004 - 17:14

Ό Ben Stiller τολμώ να πω ότι πάντα μου φαινόταν εκνευριστικός. Ε, τελικά, ίσως και να μην είναι. Φταίνε πιθανότατα τα ανεγκέφαλα σενάρια που καλείται να ζωντανέψει. Αυτή η αληθινά αστεία ταινία ήταν που με έκανε να τον συμπαθήσω κάπως. Η απίστευτη χημεία του με τη Drew Barrymore μας προσφέρει πολύ-πολύ γέλιο (να σημειώσω ότι γελάω εκνευριστικά δύσκολα) χωρίς αυτή τη στεγνή αίσθηση του επίπλαστου. Απίθανη ιστορία, αλλά...γιατί δε θα μπορούσε άραγε να συμβεί;

Ένα επιτυχημένο νέο ζευγάρι πέφτει πάνω στο σπίτι των ονείρων του. Ή έτσι νομίζει. Είναι δίπατο (Duplex δηλαδή), έχει ξύλινες επενδύσεις εδώ κι εκεί, ένα βιτρώ και είναι σε μια ήσυχη γειτονιά στο Μπρούκλιν. Παρόλο που η τιμή αγγίζει το ανώτατο ποσό που μπορούν να ξοδέψουν, παίρνουν τη μεγάλη απόφαση. Μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια εξαρχής λεπτομέρεια όμως πρόκειται να τους σπαζοκεφαλιάσει...μέχρι τελικής πτώσεως. Μαζί με το αριστοκρατικό σπίτι, αγοράζουν και την νοικάρισσα από πάνω! Δηλαδή...απλώς τους απαγορεύεται να της κάνουν έξωση, εκτός αν θελήσει η ίδια να αφήσει το σπίτι της ή φυσικά αίτια την αναγκάσουν και σ’ αυτό είναι που ποντάρει και το ζεύγος, άλλωστε η κυρία Κόνελι είναι πάνω-κάτω 100 χρονών! Φυσικά, λογαριάζουν και οι δυο χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί η συμπαθής γριούλα φαίνεται να έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο και δεν υπολογίζει καθόλου να αφήσει σύντομα τις εγκόσμιες απολαύσεις για το μεγάλο ταξίδι.

Η ταινία αρχίζει φυσικά ως κωμωδία καταστάσεων, αλλά τελικά βλέπουμε στην πορεία ότι έχει άπειρα slapstick που χαρίζουν ακόμη περισσότερο γέλιο. Κατά την παράδοση των roadrunner κινουμένων σχεδίων με το Μπιπ-Μπιμ και το Κογιότ, οι δυο τους δε θα καταφέρουν ό, τι και να σκαρφιστούν να ξεφορτωθούν την ενοχλητική νοικάρισσά τους! Ο Danny DeVito έχει εμπειρία παραπάνω απ’ ότι χρειάζεται ίσως...και όντας ο ίδιος ηθοποιός, δίνει τον τόνο και τον παλμό, καταφέρνει να κάνει τα αστεία ζωντανά και όχι ξενέρωτα, να τα απογειώσει. Η ταινία κάνει κάπου κοιλιά, αυτό μάλλον πρέπει να το ομολογήσω. Κάπου όλα αυτά καταλήγουν να είναι too much, αλλά αυτό δεν τη χαλάει ιδιαίτερα και σύντομα το ξεπερνάει. Την αξιαγάπητη κυρία Κόνελι υποδύεται με μοναδικό μπρίο (μόνο αν τη δείτε θα καταλάβετε τη ακριβώς εννοώ μ’ αυτό) η Αγγλίδα καρατερίστα ηθοποιός Eileen Essel. Νέο πρόσωπο στον κινηματογράφο, κρίμα που την ανακάλυψαν τόσο αργά...

Διασκεδαστική κωμωδία, αληθινή κωμωδία όμως- όχι απ’ αυτές που το μόνο κωμικό τους στοιχείο εξαντλείται στον τίτλο τους- με ένα τόσο αναπάντεχο τέλος που σας προκαλώ όλους να μαντέψετε. Αρχίστε να το σκέφτεστε από την αρχή της ταινίας, ε, δε θα τα καταφέρετε με τίποτα!

Βαθμολογία: (8/10) στην κατηγορία της κωμωδίας (εντάξει, μη με βάλετε να το συγκρίνω και με τον Πολιτη Κεην, κρίμα είναι!)
Στελλα Παρασχα

---

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Αχ... πόσοι από εμάς δεν έχουν φτάσει στο σημείο της παράνοιας εξαιτίας κάποιου ενοχλητικού γείτονα. Λίγο-πολύ όλοι μας! Φανταστείτε πόσο χειρότερο θα μπορούσε να ήταν αν αυτή η ενοχλητική πηγή του κακού βρισκόταν μέσα στο σπίτι σας, ακριβώς πάνω από το κεφάλι σας με μοναδικό σκοπό ύπαρξης να σας βασανίζει και να κάνει την ζωή σας δύσκολη. Μάλλον θα ήταν πολύ χειρότερο! Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή του Duplex όπου ένα νεαρό ζευγάρι θα προσπαθήσει να επιβιώσει από το σχέδιο εξόντωσης της ανοχλητικής συγκατοίκου που ζαλώθηκαν με το έτσι θέλω.

Αν και η ιδέα, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, σαν ιδέα και μόνο δεν είναι άσχημη, αποτυπώνεται σε ένα τόσο εκνευριστικά ηλίθιο σενάριο, γεμάτο κοινοτυπίες και κουραστικά κλισέ που αντί να είναι διασκεδαστικά, καταλήγουν να καίνε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα προκαλώντας αντί γέλιου, χασμουρητά κατά το μεγαλύτερο μέρος της προβολής. Ως κωμωδία καταστάσεων, που ως σκοπό της έχει να ξεχωρίσει ανάμεσα στις ταινίες του είδους που κυκλοφορούν με την σέσουλα στα video clubs της γειτονιάς, θα περίμενε κανείς να προσφέρει εκείνες τις μικρές, εμπνευσμένες σκηνές γέλιου που θα έκαναν την διαφορά κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται καθώς, γίνονται θύματα της ίδιας του της υπερβολής.

Την ταινία σκηνοθετεί ο Danny DeVito και δεν λέω, ο άνθρωπος ίσως είχε τις καλύτερες των διαθέσεων. Άλλωστε και ο ίδιος, όντας κωμικός ηθοποιός, ξέρει τι αρέσει και τι όχι στον κόσμο, τι είναι αυτό που μπορεί να τον κάνει να γελάσει. Βέβαια όλα τα παραπάνω αν ενσωματωθούν στην αμερικάνικη νοοτροπία περί φτηνού και άκοπου γέλιου τότε, μάλλον περιορίζονται οι κωμικές δυνατότητες του συνόλου καθώς, απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό που καμία σχέση δεν έχει με άλλα.

Ο Ben Stiller δεν διακινδυνεύει την καλή του φήμη ως κωμικός ακολουθώντας, για μια ακόμα φορά, ένα κωμικό σενάριο της κατηγορίας εκείνης όπου συνηθίζει. Και αν κάτι μας αρέσει στον Stiller είναι το ότι δεν φοβάται να εκτεθεί και να τσαλακώσει την, ηλίθια μεν ορισμένες φορές, κατά τ`άλλα συμπαθητική παρουσία του με το να πέφτει θύμα τραγελαφικών καταστάσεων. Μπορεί το σενάριο να είναι αδιάφορο όμως, ο ίδιος σαν παρουσία, σε συνδυασμό με το όμορφο δέσιμο με την συμπρωταγωνίστριά του, καταφέρνει να κερδίσει την εύνοιά μας.

Η Drew Barrymore, αν και κατά καιρούς την έχουμε δει σε διαφορετικά πράγματα, κατ`ουσίαν ειδικεύεται κι αυτή σε κωμικούς ρόλους. Η ιδιαιτερότητά της είναι η δυνατότητα που έχει να παίρνει στα χέρια της τον πιο αδιάφορο και συνηθισμένο ρόλο και να τον ντύνει με τα στοιχεία εκείνα και με μια χαριτωμενιά, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και πολύ περισσότερο να είναι αδιάφορη.

Η ταινία πέφτει θύμα της ίδιας της της υπερβολής. Όσο καλές διαθέσεις κι αν υπάρχουν από την μεριά του συμπαθέστατου και χαμογελαστού σκηνοθέτη, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως τις απολαμβάνουμε με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κλισέ, κλισέ και πάλι κλισέ σε μια φούσκα απαράμιλης υπερβολής. Αν κάτι σώζει την ταινία από τον πάτο είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο που μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, καταφέρνει να παραμείνει απολαυστικό και να αφήσει το δικό του, ιδιαίτερο, κωμικό στίγμα.

Βαθμολογία: (4/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.