Η ταινία τελειώνει. Το στόμα μένει ανοιχτό και το μυαλό έχει να υποστεί τέτοιο brain fuck από το Inception. Τα λόγια είναι περιττά. Δύο φράσεις αντηχούν μόλις τελειώσει η ταινία. Η μία είναι <<τι στο καλό μόλις είδα;>> και η άλλη είναι <<Stanley Kubrick!>>. Πραγματικά τι να πρώτο σχολιάσω γι `αυτήν την ταινία. Ας τα πάρω απ` την αρχή. Η ταινία που θεωρείται θρίλερ και είναι κατ` εμέ η κορυφαία του είδους της, ξεκινάει με μια άκρως ανατριχιαστική μουσική που σε προετοιμάζει γι` αυτό που έρχεται. Για να μην πολυλογώ η ταινία έχει αμέτρητα νοήματα και μηνύματα, αμέτρητους συμβολισμούς και στην κυριολεξία η κάθε σκηνή της σχεδόν περιέχει και μια αλληγορία. Ο Kubrick μεγαλουργεί και προσέχει την παραμικρή λεπτομέρεια ή καλύτερα νοηματοδοτεί μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Όλα έχουν σημασία για τον Kubrick, από την μπλούζα του μικρού πρωταγωνιστή (Danny Loyd), μέχρι και τον σχηματισμό των χαλιών. Κάθε σκηνή λοιπόν καθ` όλη την διάρκεια της ταινίας έχει τη δική της σημασία/αλληγορία, το δικό της νόημα τέλοσπάντων. Εννοείται πως δεν γίνεται να σχολιαστεί η κάθε σκηνή ξεχωριστά καθώς αυτό θα πάρει ατελείωτες ώρες. Αφού να φανταστείτε έχει βγει ντοκιμαντέρ με την ονομασία του περίφημου Room 237 της ταινίας, όπου κιουμπρικοί μετά από απίστευτη δουλειά την σχολιάζουν διεξοδικά σε δύο ώρες και καταλήγουν να μην τους είναι αρκετές φυσικά. Στα τεχνικά τώρα, εντάξει η σκηνοθεσία δεν χωράει σχολιασμό είναι επική, ενώ είπαμε και η μουσική ανατριχιάζει έντονα. Ως θρίλερ φυσικά έχει και τρομακτικές-φρικιαστικές σκηνές αν και το βλέμμα του Jack Nicholson από μόνο του μπορεί να σε στοιχειώσει. Και τι να πει κανείς γι `αυτήν την ερμηνεία που θεωρώ πως αξίζει όλα τα Όσκαρ (αν είναι δυνατόν να μην πάρει κανένα!). Τολμώ να πω πως είναι η καλύτερη ερμηνεία του Nicholson στην καριέρα του. Η Shelley Duvall ίσως να είναι ο αδύναμος κρίκος της ταινίας, ενώ ο πιτσιρικάς Danny Loyd καθηλώνει (ακόμα σκέφτομαι τις σκηνές που μιλάει το παιδί που ζούσε μέσα του και ανατριχιάζω ολόκληρος). Αυτό που την τοποθετεί πάντως πάνω από άλλες και άλλες ταινίες είναι το γεγονός ότι ο Kubrick χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο για να διδάξει αυτά που θέλει. Θα ρωτήσετε τώρα μα και οι άλλοι αυτό δεν κάνουν; Ναι, αλλά ο Kubrick το περνάει σε άλλο επίπεδο και κατά την γνώμη μου η Λάμψη αποτελεί εκτός από ταινίες ένα καλά κωδικοποιημένο βιβλίο made by Kubrick. Δεν ξέρω αν η άποψη μου γίνεται κατανοητή, αλλά όταν μέσα σε μια ταινία υπάρχουν απώτερα μηνύματα για τον ρατσισμό (εκτενείς αναφορές και αλληγορίες που σχετίζονται με τους Ινδιάνους και τους νέγρους), μεταφυσικό πνεύμα, μηνύματα για την ανθρώπινη ζωή μέχρι και υπαινίξεις για την μη παρουσία του ανθρώπου στο φεγγάρι (βλέπε και 2001: Space Odyssey) ο κινηματογραφικός όρος απλά μιας ταινίας έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Τέλος, πρέπει να γίνει κατανοητό πως για να νοήσει κάποιος την ταινία έστω και λίγο πρέπει να την δει πολλές φορές, να ψαχτεί και να ασχοληθεί γενικά, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε εθιστικά, επικίνδυνα μονοπάτια που μπορεί να ξεκινούν από την μασονία και να φτάνουν μέχρι τον κάθετο σκεπτικισμό. Επομένως ο Kubrick ίσως να μην προβάλλει κάτι ξεκάθαρο εσκεμμένα αφήνοντας τους θεατές να δημιουργούν ο καθένας δικές τους ερμηνείες και εκδοχές, εξασκώντας την κριτική τους σκέψη και αυτό από μόνο του λέει πολλά (θα μπορούσα να γράψω και βιβλίο για να σχολιάσω επαρκώς την ταινία)
9,5/10
Manuel

Όταν πρωτοείδα τη λάμψη πραγματικά τη σιχάθηκα ίσως έφταιγε επειδή την είχα δει με παρέα που γελοιοποιούσαν τα πάντα. Θυμάμαι ειδικά κάποιες σκηνές που μας προκαλούσαν γέλια (τόσο αφελής είμασταν) όπως η σκηνή με την αρκούδα ή η σκηνή με τη γρια στο μπάνιο ! Όταν πέρασε ο καιρός ξαναέδωσα μια ευκαιρία στη λάμψη  κατάλαβα επιτέλους κάποιους συμβολισμούς και πραγματικά την έβαλα στο top5 των καλύτερων ταινιών που έχω δει ποτέ ! Τι να πει κάποιος για την ερμηνεία του μικρού Ντάνι ή του Nickolson που πραγματικά κόντεψε να φτάσει τον Χάνιμπαλ στη σιωπή των αμνών! Τη συστήνω ανεπιφύλακτα (χωρίς παρέα) !

Πολύ καλή ταινία. Την έχω δει πάρα πολλές φορές και κάθε φορά μου άρεσε σχεδόν εξίσου. Διαθέτει ικανοποιητικότατη ατμόσφαιρα, κάτι που οφείλεται κυρίως στην εξαιρετική μουσική, στο ενδιαφέρον σενάριο και στις εξαιρετικές ερμηνείες και σκηνοθεσία. Κρατά την αγωνία ως το τέλος και καταφέρνει ακόμη και σήμερα να τρομάξει και να παρασύρει τους θεατές χάρη σε όλα τα παραπάνω, χωρίς πάντως να προβάλλει σκηνές ωμής βίας, όπως συνηθίζεται στις σύγχρονες ταινίες. Αποτελεί μία από τις αγαπημένες μου ταινίες και αδικείται από τη θέση (34η) που έχει τώρα στη γενική κατάταξη.
10/10

apisteuti tania tromou sokaristiki anepanalipti ipovlitiki o jack nicolson apisteutos apiasti kai zileuti