---

Τρί 21 Οκτ 2008

The Mummy 3: Για όλα φταίνε οι γκόμενες

In a China far far away, κάποια χιλιάδες χρόνια πριν, υπήρχε ένας αυτοκράτορας (ο αντιπαθέστατος Jet Li) που ήθελε να κατακτήσει τα πάντα. Αφού έσφαξε λοιπόν στο γόνατο όποιον μιλούσε κινέζικα σε οποιαδήποτε από τις πολλές τους διαλέκτους, βάζει το πρωτοπαλίκαρό του και την Πέμυ Ζούνη των Κινέζων, Michelle Yeoh, να τον κάνουν αθάνατο για να μπορεί μετά με την ησυχία του να κατασκευάζει μεταξωτά και δωράκια (μόνο με 0.99 ευρώ το κομμάτι) για την αιωνιότητα. Εκείνο όμως που δεν υπολογίζει, είναι πως ο οπλαρχηγός του ζαχαρώνει την Yeoh (σίγα την γυναίκα μεταξύ μας, δεν είναι και η Megan Fox) και τελικά του την τρώει (τι τους έστελνες μαζί ταξίδι μάστορα, ε; Άλλοι πληρώνουν για να πάνε ταξίδι του μέλιτος μόνοι τους στην Κίνα και εσύ τους στέλνεις μαζί; Να τώρα τι έπαθες). Φυσικά τότε ο αυτοκράτορας συνειδητοποιεί πως ευκολότερα καταλαμβάνεις όλη την Κίνα, παρά καταλαβαίνεις τις γυναίκες και αποφασίζει να σφάξει στο γόνατο τον γόη, για να της δείξει της Yeoh… Η οποία τα παίρνει στο κρανίο και τον κάνει μούμια, μεταμορφώνοντάς τον πρώτα σε σιντριβάνι milko (το οποίο δημιουργεί το λογικό συνειρμό του τάφος μούμιας – milkoμπούκαλο, αν με καταλαβαίνετε) και ο τύπος γίνεται μπρούτζινη αηδία. Κάποια χρόνια μετά, ο γιος του Fraser, αντί να παίρνει ecstasy στα βρετανικά club και να τρέχει με μεθυσμένες βρετανίδες (καθώς ο πατέρας του τον έστειλε να σπουδάσει), αποφασίζει να τρέχει στις Κίνες και να σκάβει. Παλιοδουλειά σίγουρα, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει…

Τρίτη ταινία για το franchise της μούμιας και πλέον όλα έχουν παλιώσει τόσο που δεν είναι καν για ανασκαφή: είναι κατευθείαν για απόσυρση. Το χιούμορ εξαντλείται στον ανύπαρκτο φίλο του Fraser (βαριέμαι να ψάξω και το όνομά του) και η αγαπημένη μας (και μάνα των παιδιών μας χαλαρά) Weisz λείπει από το cast, για να αντικατασταθεί από την άνευρη και ασχημότερη Maria Bello, ντυμένη με ρούχα εποχής. Μέσα στην όλη παράνοια της έννοιας «κινέζικη μούμια»(!), ο Fraser και η γλυκοφατσούλα του τρέχουν και δεν φτάνουν για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα και έτσι εμείς χάνουμε άλλα 90 λεπτά από την ζωή μας.

Από πού να αρχίσω; Ο γιος ερωτεύεται την αθάνατη (!) κόρη της μάγισσας της εισαγωγής (που είναι και αυτή αθάνατη) και μαζί προστατεύουν την λίμνη της Αθανασίας (μιας και το Βατοπέδι μάλλον δεν είχε εκεί jurisdiction, γιατί τότε να δω τη λίμνη θα είχαν να προστατεύσουν) και όπως λέει σε μια φάση, είναι 2.000 ετών! Πέρα λοιπόν από την διαφορά της νοοτροπίας Κίνα –Αγγλία (μα καλά δεν έχουν δει το μια Ιταλίδα από την Κυψέλη;) και αφού προσπεράσω το γεγονός ότι και οι δύο (μάνα και κόρη) μιλάνε τέλεια αγγλικά (ε 2.000 χρόνια είναι αυτά, πώς να περάσουν; Λίγο Sudoku, λίγη linguafone, λίγο πλέξιμο και φάγαμε και άλλη μια δεκαετία), ρε μάστορα! Μεγαλύτερη γυναίκα; Και εντάξει όταν λέμε «μεγάλη» δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο, αλλά του ρίχνει 1970 χρόνια! Έλεος! Τι άλλο μένει; Να μείνει και σπίτι να φιλάς τα παιδιά, αρχαιολόγος άνθρωπος; Είναι τώρα λογική αυτή;

Προσπερνώντας τον Fraser γιατί τον συμπαθώ και αφήνοντας κατά μέρος γυναίκα και φίλο (είναι ανάξιοι λόγου), πάμε τώρα στους Κινέζους. Οκ, ο Jet Li όταν αυτοαναφλέγεται ρίχνει κάποιο φως στον χαρακτήρα του (χοχο), αλλά κατά τα άλλα ούτε μιλάει, ούτε βαράει (λίγο στο τέλος), ούτε φυσικά παίζει… Σίγουρα, η μπρούτζινη ακίνητη αγαλματένια εκδοχή του παίζει καλύτερα. Από την άλλη οι ακόλουθοι του είναι εντελώς αστείοι: όσο αρχαιολάγνος και να είσαι, όταν ξυπνάει μετά από 2.000 χρόνια ο μεγαλύτερος σφάχτης των (υπολοίπων) Κινέζων, ε όσο να `ναι φοβάσαι λιγάκι. Είναι σαν να περπατάει ο Κολοκοτρώνης στο Σύνταγμα και όλοι να τρέχουν να φωτογραφηθούν μαζί του: ούτε ένας δεν αναρωτιέται πόσο φυσιολογικό είναι ένα άγαλμα να αλλάζει μπρούτζινα πρόσωπα, λες και είναι σαύρα; Το κορυφαίο πάντως όλων είναι οι σκηνές μάχης: στην τελική μάχη ο υπερστρατός της μούμιας σπάει σε κομματάκια με κάθε χτύπημα, καθώς είναι πήλινος (οι 300 θα τους είχαν ισοπεδώσει σε είκοσι λεπτά και θα είχαν προλάβει να μαζέψουν και τα πτώματα μετά) και αντιμετωπίζει κάτι κατσαπλιάδες νεκροζωντανούς φίλους του αρχικού πρωτοπαλίκαρου (!), σε μια μάχη η οποία τελειώνει, όταν ψοφήσει και η μούμια. Άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε δηλαδή.

Πάντως το κορυφαίο σκηνικό είναι ο μορφασμός αλά smilies του msn, των yeti (!) των Ιμαλάϊων που σε μια φάση οι μάγισσες φωνάζουν για να σώσουν τους ήρωες. Αφού το είδαμε και αυτό, κατάλαβα πως η ταινία και επίσημα θα έμπαινε στην στήλη μας.

Και όλα αυτά για μια γυναίκα! Δεν την έδινε εκεί πέρα στον άλλο, να ηρεμούσε και να μην τραβιόταν 2.000 χρόνια μετά με τους άχρηστους. Καλά τα έλεγε ο συνονόματος… «Για όλα φταίνε οι γκόμενες»…

---