ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22010
- Αριθμός συν/τών: 757819
- Πρόγραμμα 297 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Περιεχόμενα
Παρ 14 Απρ 2017
«Top-20» Files: Θρησκευτικές ταινίεςΠεμ 13 Απρ 2017
«Top-20» Files: Παλαιά ΔιαθήκηΣάβ 24 Δεκ 2016
Top-20: Χριστουγεννιάτικες ταινίεςΠαρ 13 Νοε 2015
«Top-20+4» Files: Τζέιμς Μποντ, Μυστικός Πράκτωρ 007Παρ 07 Αυγ 2015
«Top-20» Files: Υδάτινα πλάσματαΟι λίστες του cine
Παρ 05 Αυγ 2011
Τα Καλύτερα του Ελληνικού Κινηματογράφου: Α΄ Μέρος
Έφτασε Αύγουστος και δεν θα μπορούσαμε να σας αφήσουμε χωρίς έκτακτο αφιέρωμα. Πρόπερσι είδαμε ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε, πέρυσι θρίλερ και φέτος πάμε πιο κοντά σε δικά μας πράγματα. Ο Ελληνικός Κινηματογράφος είναι πράγματι δικός μας, αφού εμείς τον καταλαβαίνουμε πιο πολύ από τον υπόλοιπο πλανήτη. Δεν φταίει μονάχα το ότι τον έχουμε φάει με το κουτάλι, ή το ότι έχουμε πιο άμεση πρόσβαση σε αυτόν, αλλά… μιλάει τη γλώσσα μας. Αντιλαμβανόμαστε και την μικρότερη ή την πιο ιδιωματική φράση, χωρίς αυτή να χάνεται στη μεταγλώττιση. Είναι δικός μας κι επειδή είναι γυρισμένος στο διπλανό στενό από το σπίτι μας, με ανθρώπους που αισθανόμαστε συνανθρώπους μας, που ζουν κοντά στις προσωπικές μας αγωνίες, θέλουν δεν θέλουν. Εδώ, όμως, να επισημάνουμε ένα πολύ μεγάλο λάθος που συναντιέται συχνά: ο όρος Ελληνικός Κινηματογράφος δεν πρέπει να αναλογίζεται ως είδος ταινίας, αλλά ως μια από τις εθνικές κινηματογραφίες. Πέρα από την πατρότητα της κάθε ταινίας, τίποτα άλλο δεν διαχωρίζει μια ελληνική ταινία από, πχ, μια βρετανική. Ο κινηματογράφος είναι πρωτίστως τέχνη και η τέχνη είναι ενιαία και παγκόσμια. 
Επειδή οι ταινίες είναι όλες γνωστές, προτίμησα να μην επεκταθώ σε κείμενα ανά ταινία, αλλά να περιοριστώ σε μια-δυο φρασούλες που απλά δικαιολογούν την κατάταξη τους στη λίστα. Όσο για τα επιμέρους στοιχεία των ταινιών, αναφέρω χρονιά και σκηνοθέτη και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε όλα πατώντας τον τίτλο της ταινίας. Χωρίς να έχει σατανικά υπολογιστεί (το αφιέρωμα ετοιμάζεται καιρό πριν, όταν ένας αναγνώστης μάς ζήτησε κάτι ανάλογο), ο θάνατος Θανάση Βέγγου και του Μιχάλη Κακογιάννη σηματοδότησαν ένα τέλος εποχής για το παλιότερο σινεμά μας, ενώ οι βραβεύσεις Κυνόδοντα και του Attenberg πήραν αυτήν την εποχή και την οριοθέτησαν ελπιδοφόρα προς το μέλλον. Πιστεύουμε, λοιπόν, πως αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για ένα τέτοιο αφιέρωμα και… πολλά δε λέω; Πάμε…
60. Αλαλούμ1982, του Γιώργου Αποστολίδη, του Γιάννη Σμαραγδή και του Γιάννη Τυπάλδου.
Του απιστεύτου (ας το πιστέψω κι αυτό)! Ο πιο αστείος Έλληνας (όταν ήθελε...) στην πιο αστεία στιγμή του. Και κανείς δεν γλυτώνει!
59. Το Τελευταίο Ψέμα1958, του Μιχάλη Κακογιάννη.
Μελόδραμα αλλά από χέρι δημιουργού και η διαφορά είναι σημαντικότατη. Η Έλλη Λαμπέτη περπατάει στον αέρα.
58. Η Θεία από το Σικάγο1957, του Αλέκου Σακελλάριου.
Το νέο κάνει πλάκα στο παλιό και η πειθαρχία πάει περίπατο. Όσο κι ακούγεται σαν ανέκδοτο, μια από τις πιο επαναστατικές ταινίες της εποχής. Είναι θέμα κανάτας!
57. Πολίτικη Κουζίνα2003, του Τάσου Μπουλμέτη.
Μια γκουρμέ έκπληξη από το πουθενά, ότι πιο μοντέρνο τεχνικά είχε δει ο κινηματογράφος μας. Μαζί, μια αληθινά διεθνής ταινία.
56. Αγέλαστος Πέτρα2000, του Φίλιππου Κουτσαφτή.
Το εθνικό μας ντοκιμαντέρ, μια αρχέγονη κραυγή που κλαίει για την πολιτιστική κατάντια μας. Κι όμως, ο Κουτσαφτής έχει μονάχα άλλη μια μικρού μήκους σκηνοθεσία.
55. Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά 1996, του Σταύρου Τσιώλη.
Το ιδιαίτερο σινεμά του Τσιώλη στην καλύτερη του στιγμή. Είναι όμορφο να βλέπεις το κωμικό στοιχείο να παίζει έτσι με τα πιο σοβαρά θέματα.
54. Μάθε Παιδί μου Γράμματα1981, του Θόδωρου Μαραγκού.
Από τις πλέον απολαυστικές σάτιρες αριστερής κοπής, μαζί με έναν από τους πιο κλασικούς μονολόγους περί χαμένων χρόνων. Την ίδια χρονιά αποκαταστάθηκε η τάξη, αφού ανέβηκε ο σοσιαλισμός στην εξουσία...
53. Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο1979, του Νίκου Ζερβού.
Ακόμη κι αν είναι λίγοι που το θυμούνται, υπάρχει κι αυτός ο Ζερβός. Ένα cult διαμαντάκι αναρχικής νοοτροπίας και της κοινωνικής θεωρίας του τίποτα.
52. Η Χαρτοπαίχτρα1964, του Γιάννη Δαλιανίδη.
Η Ρένα Βλαχοπούλου συγκρατημένη όσο ποτέ κι αφόρητα απολαυστική. Μια από τις καλύτερες κωμικές ερμηνείες σε ότι καλύτερο έχει βγάλει ο Δαλιανίδης κι ας μην τραγουδάει κανένας.
51. Τα Κόκκινα Φανάρια1963, του Βασίλη Γεωργιάδη.
Ένα λούμπεν δράμα που ξεχωρίζει για την ευαισθησία στη γραφή του και το απίθανο επιτελείο ηθοποιών. Η Ελλάδα πάει στα Όσκαρ και στις Κάνες μια ατόφια λαϊκή ταινία.
50. Ιστορία 52 2008, του Αλέξη Αλεξίου.
Το αληθινά διαφορετικό, μια ταινία παίζει τις αισθήσεις και θριαμβεύει σκηνοθετικά. Πολύ υψηλά τα τεχνικά στάνταρ.
49. Λευτέρης Δημακόπουλος1993, του Περικλή Χούρσογλου.
Το θεωρώ έναρξη του δεύτερου γύρου του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου και την ταινία που μας ξεκόλλησε από το τέλμα των αρχών των 1990. Δοκιμιακά αφηγημένο και με καταπληκτικούς ερμηνευτές.
48. Το Τάμα 2001, του Ανδρέα Πάντζη.
Η καλύτερη κυπριακή ταινία όλων των εποχών κι ένα υπόδειγμα λυρικού και ηθογραφικού φιλμ. Παράλληλα, ένας Χωραφάς αιώνες καλύτερος από ότι τον έχουμε δει ως σήμερα.
47. Βίος + Πολιτεία1987, του Νίκου Περάκη.
Ένα καλό τσίμπημα στα «τρυφερά» του συστήματος από έναν δημιουργό που στην συνέχεια ενσωματώθηκε. Προσέξτε ιδιαίτερα κάποιους διαλόγους, αλλά με την λογική εκείνης της εποχής.
46. Πίσω Πόρτα 2000, του Γιώργου Τσεμπερόπουλου.
Ο Τσεμπερόπουλος διαβάζει την Επταετία μακριά από την 1980 λογική κι εντέλει, την διαβάζει καλύτερα. Μαζί, κι ένα ουσιαστικό δράμα ενηλικίωσης.
45. Άρπα Colla 1982, του Νίκου Περάκη.
Αληθινά αστεία, ξεκαρδιστική σε κάποια σημεία, σάτιρα για το χύμα των συμπατριωτών μας και για την μετά-χούντας κουλτούρα. Ο τίτλος έγινε όρος, επειδή η σάτιρα δεν έπιασε τόπο...
44. Μέρες του `36 1972, του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Ο Αγγελόπουλος κάνει τη δεύτερη του ταινία κι ανοίγοντας την Τριλογία της Ιστορίας, δίνει στο στίγμα του ως κατεξοχήν πολιτικοποιημένος δημιουργός. Πολύ καλή γραφή ιστοριοδίφη.
43. Χάππυ Νταίη1976, του Παντελή Βούλγαρη.
Με το πέσιμο της χούντας, ο Βούλγαρης επιλέγει να γιορτάσει με μια σουρεαλιστική αλληγορία, ελπίζοντας πως μια μεγάλη περίοδος εμφύλιου σπαραγμού έχει κλείσει. Από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα αυτού που ονομάστηκε Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος.
42. Οι Βοσκοί 1967, του Νίκου Παπατάκη.
Μια τελείως διαφορετική άποψη πάνω σε ένα είδος κινηματογράφου που πλέον αντέχουμε μονάχα ως παρωδία. Οι διεθνείς συμμετοχές στο καστ δεν είναι αδιόρατες.
41. Οι Γαμπροί της Ευτυχίας 1962, του Σωκράτη Καψάσκη.
Συγχωρήστε μου το λαϊκόν, αλλά μιλάμε για το γέλιο της αρκούδας. Το δαιμόνιο τρίο Αυλωνίτη-Βασιλειάδου-Ρίζος στα μεγαλύτερα τους κέφια.
Το αφιέρωμα συνεχίζεται την επόμενη Παρασκευή...
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.